Γράφει ο Κώστας Μπακογιάννης
Σε μια προεκλογική εκστρατεία ο απολογισμός κι η παρουσίαση του προγράμματος είναι ημέρα-σταθμός. Πόσο μάλλον στην αυτοδιοίκηση που κρινόμαστε από το απτό, μετρήσιμο κι ορατό αποτέλεσμα, κι αυτό εξαρτάται από το πόσο έτοιμοι είμαστε. Πρόσφατα, ήταν μία τέτοια ημέρα για το συνδυασμό του «Αθήνα Ψηλά». Λογοδοτήσαμε για τα πεπραγμένα, μιλήσαμε με τις θέσεις μας και παρουσιάσαμε το νέο σχέδιο, το πρόγραμμα της επόμενης πενταετίας που διεκδικούμε στο δήμο.
Το πρόγραμμα του συνδυασμού μας είναι τεκμηριωμένο, ολιστικό και κοστολογημένο. Για το πώς θα πάμε την Αθήνα ψηλότερα. Είναι φιλόδοξο αλλά κι εφαρμόσιμο, αφού κάθε προτεινόμενη δράση συνδέεται με πηγή χρηματοδότησης.
Για να πάμε όμως την Αθήνα Ψηλά, ξεκινήσαμε από «τα κάτω». Από τα βασικά, από τη φροντίδα της καθημερινότητας, από τη γειτονιά, τα πολλά μικρά που κάνουν τα μεγάλα. Κάθε έργο έχει «ρήτρα γειτονιάς-τοπικότητας». Συνδέει, όμως, και κάτι ακόμη το έργο με το σχέδιό μας: Η κλιματική κρίση. Η προσαρμογή σε αυτήν κι η μετρίασή της, που διατρέχουν οριζόντια κάθε μας πολιτική. Κάθε έργο έχει «ρήτρα κλίματος», που σημαίνει πως συνυπολογίζουμε τις επιπτώσεις στο κλίμα και τις συνέπειες βιωσιμότητας.
Με αυτές τις δύο επιχειρησιακές αρχές οργανώνουμε τις δράσεις και τα έργα σε 4 άξονες: Μία Αθήνα πιο βιώσιμη, πιο λειτουργική και ανθεκτική, πιο φιλική κι ανθρώπινη, πιο ευρωπαϊκή. Θα μου πείτε, τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη;
Πρώτον: περισσότερο πράσινο, επαρκής και οικολογικός φωτισμός, καθαριότητα. Αυτό σημαίνει βιώσιμη. Από τα LED που τοποθετούμε στο σύνολο του δικτύου φωτισμού της πόλης, τα χιλιάδες δέντρα που φυτεύουμε, τους χώρους πρασίνου που συντηρούμε και τους νέους που δημιουργούμε, αλλά και την αλλαγή μοντέλου στην καθαριότητα με δράσεις «κλειδιά», όπως η τοποθέτηση υπόγειων κάδων και η λειτουργία του νέου Σταθμού Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων.
Δεύτερον: ψηφιακός μετασχηματισμός, σύγχρονες υποδομές, ασφαλείς και προσβάσιμοι δημόσιοι χώροι, δημόσια υγεία, ασφάλεια και τήρηση των κανονισμών. Αυτό σημαίνει λειτουργική και ανθεκτική πόλη. Στον άξονα αυτόν περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η ψηφιοποίηση του 100% των δημοτικών υπηρεσίων, η «έξυπνη πόλη» προς την οποία κινούμαστε, τα πεζοδρόμια που ανακατασκευάζουμε, οι δρόμοι που ασφαλτοστρώνουμε, τα δημοτικά ιατρεία που μετατρέπουμε σε πολυδύναμα κέντρα σε κάθε δημοτική κοινότητα.
Τρίτον: φροντίδα για τα παιδιά και την τρίτη ηλικία, κοινωνική αλληλεγγύη και πρόνοια, ισότητα και συμπερίληψη, φροντίδα για τα ζώα της πόλης. Αυτά κάνουν την Αθήνα πιο φιλική και ανθρώπινη. Από τις παιδικές χαρές και τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, στο πρώτο Κέντρο Υποστήριξης Παιδιού και Οικογένειας του Δήμου Αθηναίων, στο «Πολυδύναμο Κέντρο Αστέγων» και στο «Κέντρο για την Καταπολέμηση της Έμφυλης Βίας και των Πολλαπλών Διακρίσεων».
Τέταρτον: πολιτισμός, αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας και εμβληματικά τοπόσημα. Αυτά χαρακτηρίζουν μια αυθεντική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Μια πόλη που ανοίγεται με αυτοπεποίθηση, που εξελίσσεται διότι αφομοιώνει, όχι γιατί αλλοιώνεται.
Για αυτό, αναπτύξαμε ένα δίκτυο πολιτισμού που περιλαμβάνει το κέντρο και τις γειτονιές, που συνενώνει τον πολιτισμό της καθημερινότητας με αυτόν της διαχρονικότητας. Επαναφέρουμε τοπόσημα που είχαν εγκαταλειφθεί στον χρόνο, και δημιουργούμε νέα. Όπως είναι η ριζική ανακαίνιση και επαναλειτουργία του εμβληματικού ανοικτού θεάτρου της πόλης, του δημοτικού Θεάτρου του Λυκαβηττού. Ή η εκ νέου διαμόρφωση του χώρου του Πάρκου Ελευθερίας, το νέο Μουσείο Μαρία Κάλλας, αλλά και η καθιέρωση νέων θεσμών, όπως του Athens City Festival.
Η Αθήνα τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει χαράξει νέα πορεία, έχει βρει τον δρόμο της. Χτίζοντας πάνω σε αυτά που καταφέραμε, θα εργαστούμε για να κερδίσουμε περισσότερα.
Στις επερχόμενες εκλογές, πρωταγωνίστρια είναι η Αθήνα και οι κάτοικοί της, είναι οι ανάγκες της καθημερινότητας. Η Αθήνα που αλλάζει, χτίζει νέα ταυτότητα, παράγει -μέρα με τη μέρα- περισσότερη ζωή και πολιτισμό.
Πολιτισμός της καθημερινότητας είναι να μην τσακίζεσαι στη λακούβα. Να υπάρχει κάδος στη θέση του για να πετάς τα σκουπίδια σου, και η υπηρεσία να τα μαζεύει στην ώρα της. Είναι η ράμπα στο πεζοδρόμιο. Το φως στο δρόμο.
Οι θεσμοί φτιάχνουν τη συνείδηση και η καθημερινότητα τον πολιτισμό. Από την ανακύκλωση και τη ρύπανση, στο παράνομο παρκάρισμα και την κατάληψη δημόσιου χώρου. Από την ατομική συνήθεια στη συλλογική κουλτούρα, από την αντίληψη του «εγώ κάνω ότι γουστάρω» στη συνείδηση του «εμείς μοιραζόμαστε τον αέρα, τον δημόσιο χώρο, την πόλη».
Για αυτό λέμε ότι το έργο μάς ενώνει. Γιατί απλώνει δίχτυ πολιτισμού καθημερινότητας γύρω μας. Κάθε μέρα, σε κάθε γειτονιά.
