Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Οι Θεσσαλοί δεν επιζητούν χαμόγελο οδοντόκρεμας. Θέλουν σοβαρό Κράτος. Το οποίο θα αναλάβει το σοβαρό έργο της Μεταπολεμικής Ανασυγκρότησης από την καταστροφή που άφησε ο «Δανιήλ». Πέραν των, εντελώς, βασικών αναγκών τίποτε άλλο δεν έχει αντιμετωπιστεί ακόμη, δυστυχώς. Οι πληγέντες κάτοικοι του Θεσσαλικού κάμπου περιμένουν!
Πρώτα απ´ όλα να περάσει όσο το δυνατόν ανώδυνα η νέα κακοκαιρία για τις επόμενες 3-4 ημέρες. Όπως λένε, ακόμη και μια βροχή με 10 εκατοστά νερό θα ξανακάνει βούρκο τη λάσπη που μόλις τώρα αρχίζει να ξεραίνεται, παρά τον καυτό ήλιο των τελευταίων εβδομάδων.
Τα, κάποτε, χωράφια τους βυθισμένα κάτω από τόνους λάσπης, δείχνουν σήμερα πεδίο βομβαρδισμένο, ανταριασμένο και κομμένο σε φέτες όπως το ξεραμένο χώμα στη διψασμένη από τη λειψυδρία γη. Απόκοσμη εικόνα.
Προχωρημένος ο Σεπτέμβριος, όμως η θερμοκρασία στον κάμπο των Φαρσάλων, το απομεσήμερο της Παρασκευής χτυπούσε άνετα το 36άρι. Ο Γιώργος Δρόσος, αγρότης, από τους σοβαρούς του κάμπου με υποδεχόταν στα πνιγηρά από την υγρασία Φάρσαλα, μουσκεμένος από τον ιδρώτα.
Μια από τις πιο ζεστές ημέρες του καλοκαιριού, μου λέει, ενός καλοκαιριού το τέλος του οποίου δε θέλουν να έρθει. Λογικό. Δεν έχουν στεγνώσει ακόμη. Κι έρχεται το αγωνιώδες φθινόπωρο. Το προσεχές μέλλον δυσοίωνο, αλλά η θέληση τους «τούρμπο» όπως τα καλά αγροτικά μηχανήματα τους. Μαθημένοι στις δυσκολίες και στην αβεβαιότητα, κομμάτι της δουλειάς τους, όμως αυτή η θεομηνία, για τον συνομιλητής μου, ήταν κάτι πρωτόγνωρο σε ό,τι αφορά στην ποσότητα του νερού και στην ολική καταστροφή που άφησε στο πέρασμα της.
«Δε θα λες ζημιά. Καταστροφή θα λες. Μας ισοπέδωσε. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Αν και είμαστε μαθημένοι σε σκληρές καταστάσεις, έχουμε μπροστά μας κάτι πολύ δύσκολο. Η διάθεση μας είναι σαν του μαχητή. Δε θα το βάλουμε κάτω», λέει καθώς οδηγεί έξω από την πόλη.
Πηγαίνουμε στην όχθη του Ενιπέα, μήκους 85 χλμ, δέκατου μεγαλύτερου ποταμού στην Ελλάδα που διασχίζει τον κάμπο των Φαρσάλων. Μπροστά μας, κοιτάζοντας προς τη Λάρισα, στο ύψωμα πολέμησαν το 50 πΧ ο Ιούλιος Καίσαρας με τον Πομπήιο και το 1897 οι στρατοί Ελλάδας και Τουρκίας, στον ατυχή για εμάς πόλεμο.
Η σύγχρονη ιστορία του πρωταγωνιστή στη Μυθολογία Ενιπέα, συνδέεται με πλημμύρες. Στις όχθες του, πατάμε πάνω σε λάσπη που σκέπασε και σκόρπισε τοματοκαλλιέργειες των αδελφών Μακρή, αγροτών, επιχειρηματιών θερμοκηπίου που βρίσκονται αντιμέτωποι με δεύτερη ολική καταστροφή μέσα σε τρία χρόνια, μετά τον «Ιανό». Δέκα στρέμματα εγκαταστάσεις θερμοκηπίου για παραγωγή βιομηχανικής τομάτας πρέπει να κτιστούν από την αρχή!
Η λάσπη που σκέπασε τα χωράφια ανοικτής καλλιέργειας και το θερμοκήπιο των τριών αδελφών προήλθε από την αποχωμάτωση του ποταμού Ενιπέα, σαν έργο αντιπλημμυρικό μετά τον «Ιανό». Μόνο που το χώμα από την κοίτη του ποταμού δεν το απομάκρυναν και ήταν αυτό που «έπνιξε» σαν λάσπη τα χωράφια των αγροτών της περιοχής. Μαζί με τα φερτά υλικό, τους κορμούς των δένδρων που κατέβασε το ορμητικό νερό. Αναφορά για μια από τις μισοδουλειές της Αυτοδιοίκησης…
Για τον έμπειρο, σώφρονα, αγρότη Γιώργο Δρόσο, διάσημο για τις «ανοικτές» επιστολές του προς τον Πρωθυπουργό, ο κάμπος των Φαρσάλων θα έπρεπε να έχει προστατευθεί με μικρά φράγματα στα γύρω ορεινά, όπου θα κατακρατούνταν ποσότητες νερού. Ένα τέτοιο φράγμα, που συζητείται και μελετάται από τη δεκαετία του 1950, είναι το φράγμα της Σκοπιάς. Είναι ακόμη στη φάση ωρίμανσης, αφού το ξαναθυμήθηκε η πολιτική Διοίκηση μετά το 2020. Όμως δεν πρόλαβε, βρίσκεται στα σχέδια πάνω σε χαρτιά…
Όπως οι πληγέντες του Δομοκού κι οι συνάδελφοι τους πλημμυροπαθείς αγρότες των Φαρσάλων ζητούν από την Κυβέρνηση να αποζημιώσει και να αποκαταστήσει με εξατομικευμένη έρευνα στρέμμα με στρέμμα ανά αγρότη.
«Μην πέσουν λεφτά γενικώς. Θα γεννήσει αδικίες. Και δουλειά δεν θα κάνουμε», λέει ο νουνεχής, αγωνιστής του χωραφιού Γιώργος Δρόσος. Για να γίνει όμως αυτό που ζητά πρέπει να κινηθεί η αργοκίνητη συνήθως κρατική μηχανή. Δεν έχει μπει ακόμη μπροστά για την κυρίως δουλειά. Τρεις εβδομάδες μετά την καταστροφή προσπαθεί να μαζέψει το νεκρό ζωικό κεφάλαιο, πηγή μολύνσεων και χειρότερων δεινών που πρέπει να αποτραπούν.
Κι αν δεν επαρκεί το δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό, γιατί να μην μπολιαστεί το Κράτος με τον ιδιωτικό τομέα; Οι απαντήσεις δεν είναι δύσκολες. Αρκεί να υπάρξει θέληση και διάθεση από την Κυβέρνηση, ίδια με εκείνη των αγροτών του κάμπου των Φαρσάλων. Μηχανικοί, εδαφομηχανικοί, γεωπόνοι, οικονομολόγοι, περιβαλλοντολόγοι κι όποιες ειδικότητες απαιτηθεί να ζητηθούν από τον Ιδιωτικό Τομέα και να αναλάβουν την Αποκατάσταση.
Δεν ξέρω κατά πόσο το Επιτελείο του Μαξίμου έχει πλήρη, επαρκή, διαυγή γνώση για την κατάσταση στη Θεσσαλία. Προσωπικά, στη δεύτερη επίσκεψη μου στην περιοχή δεν άκουσα όσα θα περίμενα. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να επισημαίνουν την απουσία του Κράτους.
Πρέπει να προσθέσω, ότι είναι εγκρατείς στην αντίδραση τους, έχουν μια στωικότητα, έχουν μάθει να συμβιώνουν με την «τάξη» των πραγμάτων! Έτσι δουλεύει το πράγμα, τι να κάνουν;
Εδώ δίνει εξετάσεις η Κυβέρνηση. Να αποτάξει τη μοιρολατρία. Ο Πρωθυπουργός έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Και συνεπώς της υποχρέωσης του να βελτιώσει τις προσφερόμενες από το Κράτος υπηρεσίες.
Πρέπει να αποδείξει αυτό που εννοεί, εδώ και τώρα!
Στον Θεσσαλικό κάμπο…
