Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Οσα συνέβησαν χθες στις εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού της ελληνικής… «πρώτη φορά Αριστεράς» ισοδυναμούν πραγματικά με σπαρταριστό πολιτικό ανέκδοτο. Τουλάχιστον για εμάς τους απέξω.
Εγώ προσωπικά γέλασα πολύ. Ενας τύπος που δεν θυμίζει σε τίποτα συριζαίο, πρώην εφοπλιστής, γεράκι της Γουόλ Στριτ, στέλεχος της Goldman Sachs, με αέρα και εμφάνιση Νεοϋορκέζου γιάπη, εμφανίστηκε, εντελώς από το πουθενά και παρέλαβε τα κλειδιά της Κουμουνδούρου σαν κύριος, εξαερώνοντας υποψηφιότητες με υπουργικές περγαμηνές και κομματική διαδρομή ετών.
Ακόμη και για ένα κόμμα-καφενείο, χωρίς σοβαρές δομές και κουλτούρα εξουσίας, το φαινόμενο είναι μοναδικό. Γιατί ο αρχηγός Στέφανος, εκτός από το ότι είναι δηλωμένος gay, με σκυλάκι και σύντροφο, δεν έχει κανένα άλλο χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να ταιριάξει σε μια αριστερή ατζέντα, ειδικά «ταγαρίσιας» ή «δημοσιοϋπαλληλικής εκδοχής», που μέχρι πρότινος αποτελούσαν τις κυρίαρχες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος είναι σαν να έχει βγει από ραφτάδικο και κομμωτήριο της Πέμπτης Λεωφόρου…
Αλλο ένα εντελώς «μη αριστερό» συστατικό προσωπικότητας στην προσωπικότητα του νέου αρχηγού είναι ότι δεν κατέχει την ξύλινη κομματική γλώσσα. Αυτή που ευδοκιμεί σε παλαιολιθικά, σοβιετικής κοπής μορφώματα, όπως το ΚΚΕ του Κουτσούμπα, αλλά είναι γνώριμη και στο κομματικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, από τους Φίληδες, τους Σκουρλέτηδες, τους Μπαλτάδες και τους Τζανακόπουλους (αλήθεια, πού κρύφτηκε αυτό το παιδί;).
Ο «σίφουνας Στέφανος» είναι κομματικά «αμόρφωτος». Αλλά αυτό δεν του στοιχίζει. Το αντίθετο. Αν χρειαστεί διαπιστευτήρια αριστεροφροσύνης, κάνει μια βόλτα στη Μακρόνησο. Εχει αντιληφθεί τη ρηχότητα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και την εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Με αυστηρά επαγγελματική αντίληψη του επικοινωνιακού μάρκετινγκ.
Ελληνικά μιλάει επαρκώς, ειδικά για έναν άνθρωπο που έχει εγκαταλείψει την πατρίδα 14 ετών. Τι λέει βέβαια, είναι άλλη υπόθεση. Προσωπικά δεν έχω πολυκαταλάβει. Πέρα από κάποια τσιτάτα για τους αχόρταγους τραπεζίτες, τους εκμαυλισμένους δικαστικούς και δημοσιογράφους, και τους ασύδοτους βουλευτές που ασφαλώς κεντρίζουν το θυμικό του κόσμου, γιατί αγγίζουν υπαρκτά ζητήματα, το πρόγραμμα της «επόμενης μέρας» παραμένει ένα μυστήριο.
Οι θέσεις του νέου αρχηγού για κομβικής σημασίας ζητήματα, όπως λόγου χάριν τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, το δημόσιο χρέος και η δανειακή ομηρία, το Μεταναστευτικό, οι υποθαλάσσιες εξορύξεις, η ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής, το μέλλον του εκπαιδευτικού συστήματος, ακόμη και το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων (που φανερώνει μονομιάς ποιος είναι… πιασμένος), είναι είτε ανύπαρκτες είτε απολύτως ασαφείς.
Οχι, βεβαίως, ότι οι άλλοι υποψήφιοι μας είχαν διαφωτίσει για τις προθέσεις τους επί καίριων ζητημάτων. Το μέχρι πρότινος φαβορί, ας πούμε, η «αυστηρή και επιμελής» Εφη, δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να μας εξηγήσει πόσο… αυστηρή θα είναι απέναντι στις τουρκικές αξιώσεις, αν έφθανε η ώρα να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία. Και ο αριστερός αγωνιστής Τσακαλώτος, αν και οικονομολόγος, στην κεντρική προεκλογική του ομιλία, στο συνέδριο του κόμματος απέφυγε να δεσμευτεί για το αν και πώς πρέπει να φορολογηθούν οι (ανακεφαλαιοποιημένες από το υστέρημά μας) τράπεζες, που σήμερα πραγματικά κλέβουν τους καταθέτες.
Η προγραμματική ασάφεια επομένως υπήρξε κοινό χαρακτηριστικό όλων των υποψηφίων του κόμματος, αν εξαιρέσουμε ίσως τον Στέφανο Τζουμάκα, που είναι παλιά καραβάνα και χρόνια τώρα λέει το δικό του τροπάρι (μας αρέσει, δεν μας αρέσει, τουλάχιστον καταλαβαίνουμε τι λέει).
Κοινό χαρακτηριστικό επίσης των υποψηφίων ήταν η φρικτή μιζέρια, που ούτε η όποια κομψότητα της κυρίας Αχτσιόγλου μπόρεσε να επικαλύψει. Μιζέρια όχι μόνο αισθητική, αλλά και ψυχική. Εμφανίζονταν σαν αναξιοπαθούντες φτωχοί συγγενείς. Μαζί με τη γενικότερη ανυποληψία εξέπεμπαν οριστικό σήμα εξαφάνισης για ένα κόμμα προσωρινής, όπως αποδείχτηκε, εξουσίας. Ενα κόμμα μέχρι χθες απόλυτα προσωποπαγές, με τον παλαιό αρχηγό κρυπτόμενο και την κοινωνία να τον έχει στείλει σπίτι του έπειτα από μια διπλή εκλογική αναμέτρηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε προς την απόλυτη περιθωριοποίηση, ασχέτως αν κάποιοι είχαν αποφασίσει να τον κρατήσουν στα πόδια του με την Εφη Αχτσιόγλου αρχηγό να συναγωνίζεται σε ανιαρότητα τον ανύπαρκτο Ανδρουλάκη.
Και αίφνης εμφανίστηκε ο… λευκός ιππότης Στέφανος, σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα του. Με κίνδυνο να παρεξηγηθώ, σας ξαναλέω ότι η υπόθεση έχει -εν πρώτοις- μεγάλη πλάκα. Επειδή, αν μη τι άλλο, ξεβολεύει αρκετούς. Το σύστημα και τα καθεστωτικά μέσα, που δεν ξέρουν αν πρέπει να τον αγκαλιάσουν ή να τον πυροβολήσουν. Το «ακλόνητο φαβορί», που είχε ντιλάρει με όλη την ολιγαρχική διαπλοκή υπονομεύοντας τον Τσίπρα. Τους Φίληδες και τους λοιπούς απεχθείς του ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. Αλλά και κάποια παλικάρια στου Μαξίμου, που τους έχει λούσει κρύος ιδρώτας γιατί βρέθηκε κάποιος πιο χαρισματικός να παίξει εξ αριστερών την ατζέντα του Κυριάκου με (σοβαρές) υπερατλαντικές πλάτες.
Μόνο και μόνο για να δω την ξινίλα στις φάτσες όλων αυτών, άξιζε ο χθεσινός περίπατος του Στέφανου. Νομίζω, μάλιστα, ότι κι αρκετοί που πήγαν χθες να ψηφίσουν κάτι τέτοιο είχαν στο μυαλό.
