Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Ψυχραιμία, ειλικρίνεια, άριστη κατοχή των ζητημάτων. Δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι στα όρια του «εκνευριστικού». Σίγουρα όμως είναι μεταξύ των ηγετικών χαρακτηριστικών που «βγάζει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης στα τέσσερα χρόνια που προΐσταται αυτού του ασυνάρτητου κράτους. Σίγουρα έχει βάλει τον πήχη πολύ ψηλά για όλους τους άλλους πολιτικούς.
Υπάρχουν πολλοί, βεβαίως, που συνεχίζουν να κρίνουν τον «Number 1» με κριτήρια θεάματος. Πολλοί που πιστεύουν ότι και «ο καημένος ο Τσίπρας» έκανε ό,τι μπορούσε στις κρίσιμες στιγμές. Ξεχνούν ότι ο Τσίπρας και η ασυνάρτητη παρέα του καμωνόντουσαν πως κυβερνούσαν.
Στην πράξη, η χώρα είχε τεθεί στον αυτόματο πιλότο του σκληρότερου προγράμματος λιτότητας και πειθαρχίας. Με εκατοντάδες ξένους συμβούλους, μέσα κι έξω από τα υπουργεία, τεχνοκράτες των Βρυξελλών και ειδικούς εταιρειών, να αποφασίζουν σχεδόν για τα πάντα, με μόνο αντικείμενο διακυβέρνησης τη ρητή εφαρμογή όσων έγραφε το μόνο μνημόνιο που εφαρμόστηκε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα, 365 μέρες το χρόνο επί 3 χρόνια.
Δίπλα τους ένας σωρός κομματικών «στελεχών», οι περισσότεροι δίχως καμία πραγματική εμπειρία της πραγματικής ζωής, είτε γιατί ήσαν ανεπάγγελτοι του κομματικού σωλήνα, είτε γιατί έκαναν καθιστική διαμαρτυρία για όσα τους «επέβαλε» ο στρατός των μνημονιακών.
Την ίδια εποχή, ο κρατικός μηχανισμός έκανε «λευκή απεργία», παραιτημένος, χολωμένος, ακυβέρνητος και δίχως νέα κονδύλια. Θυμωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, από το σοκ των περικοπών στις αμοιβές τους, είχαν εγκαταλείψει ακόμη και στοιχειώδεις λειτουργίες του δημοσίου.
Ίσως και ο ίδιος ο Μητσοτάκης να το έχει κατανοήσει ως μέγα λάθος του αλλά, επίμονος όπως είναι, δεν το παραδέχεται. Όφειλε όμως να τα έχει πει στους πολίτες όσα κατάλαβε εκεί στο Μαξίμου για το τι πραγματικά είναι το βαθύ κράτος που έχει ανά χείρας και ότι δεν μοιάζει σε τίποτε με τα αρχεία που χειρίζεται ο αγαπητός Σκέρτσος.
Ειδικά μάλιστα για εκείνο το κομμάτι του κράτους, που καλείται να κάνει τα πάντα όταν σκάει η στραβή. Ευτυχώς, είναι εξίσου πολλοί οι λειτουργοί, οι πραγματικά Δημόσιοι υπάλληλοι, σε χαμηλότερα επίπεδα, που σεμνύνονται μπροστά στις κραυγές απόγνωσης των συμπολιτών και τρέχουν, όπως μπορούν, συχνά χωρίς οδηγίες, χωρίς πρωτόκολλα, χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία, αλλά τρέχουν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Έστω την τελευταία στιγμή, Κάπως έτσι πορευόμαστε, αλλά σίγουρο είναι ότι «κάπως έτσι» δεν μπορείς να πας μακριά, για τον απλό λόγο ότι δεν μπορείς να κινηθείς αρκετά γρήγορα.
Ο πρωθυπουργός παρασύρθηκε, προφανώς, από την επιτυχία, τεράστια είναι αλήθεια, στην αντιμετώπιση του Covid, από την εγκατάσταση, υποδοχή και λειτουργία των εκατοντάδων εφαρμογών του gov.gr, από την ανταπόκριση των υπουργών του στο συγκεντρωτικό σύστημα μεταβίβασης εντολών από το κεντρικό επιτελείο. Όφειλε να γνωρίζει καλύτερα. Ίσως να μην είχε συζητήσει αρκετά με τον αείμνηστο πατέρα του, τον οποίο θυμάμαι για τον απόλυτο ρεαλισμό του ως προς τις δυνατότητες του κράτους να υπηρετήσει έκτακτες καταστάσεις και δύσκολες αποφάσεις.
Όταν λοιπόν μιλάμε για ανασυγκρότηση και για να το πω στην καθομιλούμενη και να συνεννοηθούμε για Reform, εννοούμε να ξαναγράψουμε κανονισμούς, διαδικασίες, προτεραιότητες και κόστη. Ειδικά το τελευταίο, το κόστος, πρέπει να έρθει, επιτέλους, στο τραπέζι. Δεν έχει έννοια να ξοδεύουμε πολλά για νέα εργαλεία, νέους οργανισμούς, νέες διαδικασίες και την ίδια στιγμή να ξοδεύουμε τα ίδια (αν όχι περισσότερα) για να συντηρούμε το ξοφλημένο κράτος της δικτατορίας, της αντιδραστικής δεξιάς και του παμφάγου πασοκιστάν. Κάπου πρέπει να γίνει η Τομή.
Ας ρωτήσει και τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος, όταν κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι να τα βάλεις με το βαθύ κράτος, το έριξε, επιτυχημένα είναι αλήθεια, στη διπλωματία. Θέλω να πιστεύω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρόκειται να κάνει κάτι παρόμοιο. Το είπε και ο ίδιος: «δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω».
