Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Το τελευταίο τρίμηνο κρύβω μέσα μου ένα σφουγγάρι. Καθημερινά καταγράφει ανθρώπινες σκέψεις, λέξεις και πράξεις. Αξιολογεί και τοποθετεί καθεμία εκεί που ανήκει. Στη λήθη, την αδιαφορία, τον θαυμασμό ή την ευγνωμοσύνη.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δίπλα σου μόνο στη χαρά σου για να μπορέσουν να τραβήξουν έστω ένα μικρό μέρος της ακτινοβολίας σου προς όφελός τους. Υπάρχουν και εκείνοι που θα σε πλησιάσουν μόνο στις δύσκολες στιγμές σου γιατί η εφήμερη δυστυχία σου ικανοποιεί την ψευδαίσθηση της εφήμερης ανωτερότητάς τους.
Παρατηρώ εκείνους που ξεχνούν εύκολα πόσο κοντά τους βρισκόσουν όταν σε είχαν ανάγκη για να τους ακούσεις, να τους συμβουλέψεις, να τους στηρίξεις. Μερικούς επί της ουσίας ανόητους που ξεγελούν αποκλειστικά τον εαυτό τους προσφέροντας εκδουλεύσεις σε άτομα υψηλότερης νοημοσύνης από την αφεντιά τους. Και τέλος, όσους εξαργυρώνουν την «επωνυμία» τους για να καλύψουν τα κόμπλεξ τους εκμεταλλευόμενοι τη χαμηλή αυτοπεποίθηση των άλλων.
Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές είχαν για αιτία και αφορμή ανθρώπινα αρνητικά συναισθήματα όπως το μίσος, τη ζήλεια, την κακία προς άτομα των κοντινών μας συναναστροφών. Ήμουν ήδη αηδιασμένη από τον φανατισμό κάθε μορφής, από αθλητικές ομάδες μέχρι χώρα καταγωγής.
Αυτό που δεν μπορούσα όμως με τίποτα να διανοηθώ ήταν η εκούσια δολοφονία κάποιου αδύναμου ανθρώπου τη στιγμή που προσπαθούσε να επιβιβαστεί στο πλοίο της γραμμής. Μπροστά σε μία τέτοια εγκληματική πράξη οι εναπομείναντες άνθρωποι αντιδρούν μηχανικά, καταγράφοντας το συμβάν, ειδοποιώντας τις αρχές και εκφράζοντας την απέχθεια τους και προς όσους συμμετείχαν στην κτηνωδία και προς όσους την επιδοκίμασαν με τον σχολιασμό τους.
Δεν ξέρω πόσα χειρότερα μας περιμένουν κάθε επόμενη ημέρα. Σίγουρα ο κόσμος είναι ήδη χαλασμένος. Κοιτάζεις γύρω σου και δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευθείς και με ποιον να συμπορευτείς. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γεμίζεις το σφουγγάρι που κρύβεις μέσα σου με όσα καθημερινά βιώνεις. Όσα σε απογοητεύουν υπάγονται στις κακές συμπεριφορές. Μόνο;
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
by 