Οι εικόνες ανείπωτης τραγωδίας από τη Θεσσαλία, φλερτάρουν με την άγαρμπη αφύπνιση ακόμη και των πλέον… ανέμελων συνειδήσεων.
Η κλιματική αλλαγή, έγινε κλιματική κρίση. Ζούμε ήδη την οδύνη της κλιματικής κατάρρευσης. Απρόσμενα και ταχύτερα από ό, τι μπορούσαν να προβλέψουν ακόμη και οι ειδικοί.
Οι ακραίες συνθήκες απαιτούν ακραίες αλλαγές. Και εδώ έρχεται ο ρόλος του κράτους. Σε όλες τις δομές και τα επίπεδά του. Στην κεντρική εξουσία και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Απαιτείται άμεση αλλαγή μοντέλου. Σκέψης, νοοτροπίας, συμπεριφοράς, προετοιμασίας, αντιμετώπισης, δράσης, αποτελέσματος. Ρητορικής. Και φυσικά, συναισθηματικής ταύτισης με τη συγκυρία και την κοινωνία, από την πλευρά των πολιτών.
Τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Πιθανότατα είναι ήδη αργά για να τα αποτρέψουμε. Δεν μπορούμε ωστόσο παρά να προσπαθήσουμε. Περισσότερο από χθες.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
