Η άβολη αλήθεια της αδυναμίας του συστήματος να ανταποκριθεί στην επιδείνωση των καιρικών συνθηκών, θα πρέπει να λειτουργήσει ως συλλογική αφύπνιση.
Το υπόδειγμα με το οποίο ζούμε, στην εποχή της κλιματικής κατάρρευσης, η οποία διαδέχτηκε την κλιματική κρίση, η οποία με τη σειρά της είχε διαδεχθεί την κλιματική αλλαγή, δεν έχει καμία σχέση με το υπόδειγμα με το οποίο μεγαλώσαμε.
Η κατάρρευση των δομών συνεπάγεται και κατάρρευση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στο κράτος. Σε συνδυασμό με την κατάρρευση της θετικής ψυχολογίας, της προσδοκίας ότι μας περιμένει στο ορατό μέλλον μια καλύτερη ζωή. Μια περισσότερο φωτεινή εκδοχή της καθημερινότητάς μας.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Χρειάζεται επειγόντως μια καινούρια αρχιτεκτονική. Σκέψης, νοοτροπίας, συμπεριφοράς, προετοιμασίας, δράσης, αποτελέσματος. Συλλογική προσπάθεια, υιοθέτηση πετυχημένων διεθνών πρακτικών, διακρατικές συνεργασίες.
Χθες. Σήμερα είναι ήδη πολύ αργά.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
