Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Είχα έναν θείο, ο οποίος για να πάει στη λαϊκή ξυριζόταν, φορούσε πουκάμισο και γραβάτα, στο γήπεδο πήγαινε ευπρεπώς σπορ ντυμένος όπως επέβαλλε το τότε περιβάλλον της κερκίδας, συναντούσε τους νεανικούς του φίλους χωρίς να βρίζονται, ενίοτε την Κυριακή στην εκκλησία άναβε το κερί του χωρίς να φορά τη φόρμα της γυμναστικής, καθημερινά διάβαζε την εφημερίδα του και δεν έλεγε όχι σε μια καλή ταινία κι ένα βιβλίο.
Είναι ένα παράδειγμα πειθαρχίας στην ευπρέπεια της καθημερινής ζωής. Κάποτε υπήρχε, δίδαξε, διαπαιδαγώγησε γενιές. Δεν συνδέεται με συντηρητική στάση ζωής, άλλωστε όσοι το «παίζουν» και καλά προοδευτικοί εκδηλώνουν την χείριστη μικροαστική, συντηρητική συμπεριφορά απρέπειας, αγένειας και έλλειψης κοινωνικής αγωγής.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Κάποιοι εξάρουν τη σημασία της πρόληψης έναντι της καταστολής. Σωστά. Για να πετύχουμε όμως την πρόληψη, σημασία έχει πρωτίστως να αναπτύξουμε αντισώματα πολιτισμού, τα οποία απωλέσαμε στα χρόνια του αριστεροδεξιού εθνικολαϊκισμού, που επί δεκαετίες διαμόρφωσε την κοινωνία (μας).
Θα συμφωνήσουμε ότι για την εμπέδωση του Πολιτισμού, όχι φυσικά όπως τον εννοεί ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, υπαλλήλων του Υπ. Πολιτισμού, πρέπει να παλέψουμε. Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Πρέπει, πρώτα απ’ όλα να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση: Να σεβόμαστε τον Δημόσιο Χώρο. Ουσιαστικά. Όχι με την αντίληψη του δημόσιου τομέα που απαξιούμε συνειδητά.
Σημαίνει, να γραφεί τέλος στο μουτζούρωμα των τοίχων, τέλος στην κατάληψη δημόσιων κτιρίων, τέλος στη δημόσια βρώμα και σκουπίδι που το παρατούμε οπουδήποτε, δηλαδή αποκήρυξη εκείνης της αντίληψης που έκανε μεγάλο κακό επί δεκαετίες στο κοινωνικό σύνολο. Δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε επειδή έχουμε στα λόγια ενδυθεί το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα.
Δεν έχει κανένας πλεονέκτημα απέναντι στην ευταξία και στο Νόμο.
Πρακτικά αποκηρύσσουμε τη βία με την οποία εκδηλώνονται τα παραπάνω και την απρέπεια σε όλο το φάσμα της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Μια κοινωνική αντίληψη που δεν εκπαιδεύει ευγένεια και προσοχή απέναντι σε άλλους, δεν πλάθει υπεύθυνους πολίτες. Συνεπώς, η βία που αρχίζει από τον βανδαλισμό του τοίχου γίνεται μια καθημερινότητα η οποία υποβάλλει τον συμπολίτη σε μια μορφή κακοποίησης, που μπορεί να μην είναι συνειδητή αλλά αφήνει σημάδια.
Γινόμαστε μάρτυρες της εγωιστικής συμπεριφοράς εκείνων των ομάδων που καταφέρνουν να επιβληθούν με τον φανατισμό και την υστερία τους είτε σε επίπεδο οπαδών στο ποδόσφαιρο, είτε στον κομματισμό, είτε στον συνδικαλισμό επικαλούμενοι ψευδεπίγραφες αρχές και ιδεολογίες ως άλλοθι.
Στην εποχή της συνωμοσιολογίας, της πόλωσης, της εχθροπάθειας, των ψευδών ειδήσεων που καλλιεργούν συνειδήσεις και προσωπικότητες πρέπει να βρούμε τρόπο να διαφωνούμε χωρίς να σκοτωνόμαστε.
Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος πέραν από την εκπαίδευση και την καλλιέργεια πρώτα από την οικογένεια και στη συνέχεια από το Σχολείο.
Προϋπόθεση εμπέδωσης είναι η επιστροφή σε μια μορφή πειθαρχίας τόσο για το προσωπικό, όσο και το γενικό καλό.
Η πρόληψη δεν είναι αφηρημένη έννοια, έχει κανόνες. Ζητούμε τάξη και ασφάλεια για να μην δολοφονούνται άνθρωποι, όμως για να διασφαλιστούν αυτά πρέπει να υπακούμε σε γενικούς, στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς.
Η πρόληψη χωρίς κανονιστικό πλαίσιο θυμίζει εκείνους τους μικροαστούς αναρχοαυτόνομους που όταν έρθουν τα ζόρια για τους ίδιους, λένε ότι οι ίδιοι μπορεί να είναι αναρχικοί, αλλά δεν θέλουν μπαχαλάκηδες στη γειτονιά τους. Εάν όμως συμβαίνει σε άλλη, τότε απλώς… βρέχει!
Η πλειοψηφία ψήφισε πρόσφατα: Να βγούμε από τη ραστώνη και την απάθεια που δημιουργούν μαζάνθρωπο, ενώ η ζωή τρέχει, μας προσπερνά και θα έπρεπε να είναι εδώ.
Συνεπώς, απευθυνόμαστε ξανά στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που ανέλαβε το καθήκον να επαναφέρει τις βασικές αξίες στην καθημερινότητα.
Μπορεί να πέφτουν βαριά στον ώμο της οι ευθύνες, το έργο να φαίνεται σισύφειο, αλλά δεν είναι.
Αρκεί να σκέφτεται η Κυβέρνηση ότι τα βήματα είναι πολλές φορές πιο απλά, αρκεί να ξεπεράσει τους φόβους της. Και κάτι τελευταίο·
Εάν δεν κάνει αυτά που πρέπει, μετά δεν υπάρχει κάτι άλλο. Απλώς η Ελλάδα θα κατηφορίζει στον πάτο…
