Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Εχουμε φτάσει σε ένα σημείο που χρειαζόμαστε «τρελούς αλλά και καθαρούς» σε μερικά κρίσιμα πόστα για να γίνουμε μια κανονική χώρα. Οταν λέμε τρελούς εννοούμε ανθρώπους που δεν ξημεροβραδιάζονται σε πολιτικά γραφεία και σε καφέδες με νταραβερτζήδες κάθε τύπου, αλλά ασχολούνται 24 ώρες, 7 ημέρες, με τη δουλειά τους. Δεν θα τους νοιάζει αν θα τους κράξει το Χ σάιτ ή αν θα τα βάλουν μαζί τους κάποιοι συνδικαλιστές. Θα φτιάχνουν γύρω τους ομάδες από νεότερους αστυνομικούς, υπαλλήλους πολεοδομίας, ελεγκτές που θα τους εμπνέουν και θα τους ρίχνουν στη μάχη. Καθαρούς γιατί «τα λεφτά είναι πολλά», οι πειρασμοί μεγάλοι. Ολοι θέλουν ένα «επίδομα», ένα παραπάνω iPhone ή κάποια εξασφάλιση για την οικογένειά τους. Ολοι φοβούνται, και είναι λογικό, ότι θα γίνουν στόχος σε κάποια καμπάνια «δολοφονίας χαρακτήρα» ή και στόχος κανονικής δολοφονίας ή ξυλοδαρμού. Πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος, ενδεχομένως και λίγο «ψώνιο» θα έλεγε κάποιος κυνικός, για να αναλάβεις επικίνδυνες αποστολές. Και βέβαια να είσαι «καθαρός», γιατί αλλιώς…
Υπάρχουν «τρελοί», ικανοί και καθαροί στον ζωτικό πυρήνα του ελληνικού κράτους; Ναι, και γι’ αυτό το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί και να αντέχει. Το είδαμε στον Εβρο το 2020 ή στην περίπτωση του αρχαιολόγου της Μυκόνου. Πληρώνονται λίγα, αγαπούν τη δουλειά τους και πιστεύουν ότι αυτό είναι καθήκον τους. Με μεγάλο προσωπικό κόστος αρνούνται να ενταχθούν στις δύο συνήθεις κατηγορίες: των ωχαδελφιστών που βλέπουν την υπηρεσία τους σαν μία ακόμη ΔΕΚΟ και των νταραβερτζήδων που έχουν κάνει καριέρα με πεσκέσια, επαφές με πολιτικούς και πάρε-δώσε. Το πρόβλημα είναι ότι θέλει κότσια για να τους διαλέξεις και να τους αφήσεις να κάνουν τη δουλειά τους. Να τους δημιουργήσεις τη βεβαιότητα ότι δεν θα χτυπήσει το κινητό τους για να ακούσουν εκείνο το καταραμένο «μην ασχολείσαι με τον Χ, είναι δικός μας» ή «άσ’ το αυτό, είναι τζιζ». Οι πολιτικοί μας προτιμούν δυστυχώς τους βολικούς από τους τρελούς. Ετσι καταλήγουν να επιλέγουν αστυνομικούς σε ανώτατες θέσεις που χρειάζονται GPS για να πάνε από την Ομόνοια στο Σύνταγμα. Προτιμούν τους βολικούς γιατί έχουν κατασκευάσει ένα γκρίζο, θολό και μπερδεμένο σύστημα όπου τα πάντα περνούν στο τέλος μέσα από τα πολιτικά ή κυβερνητικά γραφεία. Την ώρα της κρίσης ανακαλύπτουν ότι ο βολικός βολεύει μέχρι να καταρρεύσει, μαζί με όλο το σύστημα, και να σε πλακώσει.
