Γράφει ο Τάσος Παππάς
Με μεγάλη ευκολία τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαχρονικά ζητούν παραιτήσεις υπουργών, ακόμη και για ψύλλου πήδημα. Με μεγάλη ευκολία οι κυβερνήσεις αρνούνται να υποκύψουν, ακόμη και στις περιπτώσεις που οι εγκαλούμενοι υπουργοί είναι βουτηγμένοι σε σκάνδαλα ή έχουν διαπράξει χοντρά λάθη ή έχουν αποτύχει να διαχειριστούν απλές υποθέσεις που ανήκουν στον τομέα ευθύνης τους. Και η ζωή συνεχίζεται.
Τη συγκεκριμένη τακτική ακολούθησε με συνέπεια η Νέα Δημοκρατία όταν ήταν στην αντιπολίτευση (αν εισακούγονταν οι συστάσεις της ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξέμενε από στελέχη). Την ίδια τακτική είχαμε και από τον ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία τετραετία. Υπήρξαν πάντως και παραιτήσεις υπουργών αλλά για περιπτώσεις που δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό ούτε ο «ύποπτος» ούτε ο προϊστάμενός του. Υποτίθεται πως μία από τις δεσμεύσεις των πολιτικών είναι η συνέπεια λόγων και έργων. Υποτίθεται πως η ενασχόλησή τους με την πολιτική δεν είναι μια τυπική επαγγελματική σχέση.
Υποτίθεται πως δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές των αρχηγών, ιδιαίτερα όταν αυτές έρχονται σε κόντρα με τα πιστεύω τους και την πολιτική που έχει εγκρίνει με την ψήφο του το εκλογικό σώμα. Υποτίθεται πως λειτουργούν ως εκπρόσωποι των ψηφοφόρων τους και όχι ως στρατιωτάκια που χτυπούν «προσοχές» κάθε φορά που ο επικεφαλής της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν ή του κόμματος το οποίο υπηρετούν, αποφασίζει να παραβιάσει τη νομιμότητα (αν πρόκειται για πρωθυπουργό) ή το καταστατικό και τις αρχές της παράταξης (αν πρόκειται για αρχηγό κόμματος).
Υποτίθεται πως δεν είναι λόγια του αέρα, αλλά σοβαρή δέσμευση που τους καθοδηγεί η φράση που εκστομίζουν όταν αναλαμβάνουν κυβερνητικές ή κομματικές ευθύνες: «Δεν είμαι δεμένος στην καρέκλα μου, έχω την παραίτηση στο τσεπάκι μου και δεν θα διστάσω να πάρω το καπελάκι μου και να φύγω για να προστατεύσω την αξιοπρέπειά μου».
Στην Ελλάδα σπανίως γίνεται αυτό, δηλαδή σπανίως παίρνουν το καπελάκι τους με δική τους πρωτοβουλία. Αναγκάζονται να το κάνουν αν τους διατάξει ο αρχηγός τους είτε γιατί δεν μπορεί να τους υπερασπιστεί και να καλύψει τις πομπές τους είτε γιατί χρειάζεται ένα εξιλαστήριο θύμα προκειμένου να του φορτώσει τις δικές του ευθύνες και να μείνει αυτός στο απυρόβλητο. Συνήθως οι καρατομημένοι, αν οφείλουν τα πάντα στον αρχηγό τους, καταπίνουν αμάσητες τις προσβολές για να μην κατηγορηθούν για αχαριστία. Συνήθως δεν αντιδρούν για να μην τεθούν εκτός παιγνίου, γιατί καραδοκούν οι ανταγωνιστές τους.
Συνήθως επιλέγουν τη σιωπή για να μη δώσουν αφορμές που θα επιτρέψουν στους πολιτικούς αντιπάλους να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις. Συνήθως κρύβονται για κάποιο διάστημα, ελπίζοντας ότι σύντομα τα πράγματα θα αλλάξουν και θα επιστρέψουν στην πολιτική σκηνή με νέο ρόλο. Αυτός είναι ο κανόνας. Εξαιρέσεις; Υπάρχουν. Είναι λίγες.
Δύο πρόσφατα παραδείγματα: Ο υπουργός Γιάννης Οικονόμου παραδέχτηκε ότι η επιχείρηση της Αστυνομίας με τους Κροάτες ναζί-χούλιγκαν απέτυχε παταγωδώς. «Εφαγε» μερικούς βαθμοφόρους, αλλά δεν θεωρεί σκόπιμο να παραιτηθεί γιατί ο υπουργός δεν είναι αστυνομικός, όπως είπε στην τηλεόραση του Alpha. Να το δεχτούμε και με την ευκαιρία να ρωτήσουμε: Ο υπουργός όντως δεν είναι αστυνομικός, μήπως είναι πυροσβέστης;
Προφανώς. Και γι’ αυτό ο κ. Μηταράκης παραιτήθηκε (εξαναγκάστηκε για την ακρίβεια) επειδή πήγε τριήμερες διακοπές με την οικογένειά του ενώ ήταν σε εξέλιξη μεγάλη φωτιά. Περίεργα κριτήρια έχει ο πρωθιερέας της κυβέρνησης και για την επιλογή των προσώπων και για τις ποινές που ρίχνει στους υφισταμένους του.
Ανάγωγα
Η Κροατία είχε ενημερώσει. Το Μαυροβούνιο είχε ενημερώσει. Η Europol είχε ενημερώσει. Η UEFA είχε ενημερώσει. Ο επικεφαλής της αρμόδιας υπηρεσίας της ΕΛ.ΑΣ. για την αθλητική βία είχε ενημερώσει. Το κόμμα των ιδιοκτητών της χώρας σε λήθαργο.
