Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
«Ο ηγέτης του κόμματος πρέπει να διαγράφει;» Έκανα αυτή την απλή πλην κρίσιμη ερώτηση στην Έφη Αχτσιόγλου, στην πρώτη τηλεοπτική της συνέντευξη μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της. Μου απάντησε επί λέξει. «Το κόμμα πρέπει να έχει κανόνες. Και ο αρχηγός του κόμματος οφείλει να εφαρμόζει αυτούς τους κανόνες χωρίς να κάνει διακρίσεις. Αυτή η συλλογική λειτουργία και συγχρόνως αυστηρότητα, μπορεί –κατά την γνώμη μου- να διασφαλίσει και μια αξιοπιστία απέναντι στην ελληνική κοινωνία.» Μια χαρά το είπε, αν και θα μπορούσε αντί να φθάσει από τα Πατήσια στο Χαλάνδρι μέσω Λαμίας, να απαντήσει μ’ ένα απλό και καθαρό «ναι».
Το λέει λοιπόν αυτό το κρίσιμο «ναι» η κυρία Αχτσιόγλου, που είναι το φαβορί για την αρχηγία του Σύριζα. Ο ηγέτης δεν οφείλει να επιδιώκει μόνο τις εσωκομματικές συνθέσεις, οφείλει και να διαγράφει αν χρειαστεί. Κοντολογίς, ο καινούριος αρχηγός στο ένα χέρι πρέπει να κρατά μπαγκέτα (σαν τον συγχωρεμένο Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν στη φιλοαρμονική της Βιέννης, για να βγάζει ωραίες συλλογικές μουσικές), αλλά στο άλλο να κραδαίνει έναν κεφαλοθραύστη (σαν τον Αλή Πασά στα Γιάννενα, επιβάλλοντας την πειθαρχία μέσω σπασμένων κρανίων).
Σαφής και καθαρή θέση από την Έφη, όπως σαφής και καθαρή ήταν και η αντίστοιχη θέση του προκατόχου της Αλέξη. Αυτός δεν διέγραφε ποτέ και κανέναν, ό,τι κι αν του κάνανε, ό,τι άκουγε, ό,τι κι αν συνέβαινε στο κόμμα του. Δεν ξέρω πως άκουσαν οι σύντροφοι της Έφης αυτή την άποψη που διατύπωσε. Πιθανολογώ ότι υπάρχουν πολλοί μέσα στον Σύριζα που ανατρίχιασαν, διότι όταν έχεις μάθει να λες ό,τι θέλεις και όποτε σου ‘ρθει, τσαντίζεσαι έτσι και κάποιος υπονοήσει ότι θα σου βάλει χαλινάρι.
Όμως τα κόμματα είναι έτσι. Ειδικά τα κόμματα της αριστεράς, είτε για σκληρή αριστερά πρόκειται είτε για light. Στη διαλεκτική δεν ομνύουν άλλωστε; Ε, η διαλεκτική δεν αναφέρει την ύπαρξη μόνο του σχήματος θέση-αντίθεση-σύνθεση, αναφέρει και το θέση-αντίθεση-ρήξη. Απλώς το θέμα με τον Σύριζα παραπέμπει σε άλλο ερώτημα. Είναι εν δυνάμει κόμμα για να γίνει κανονικό κόμμα ή είναι ένα συγκυριακό άθροισμα φυλών στις οποίες η ιδέα του κόμματος είναι απεχθής, διότι καταργεί τις ιερές προγονικές καταγωγές;
Αν απαντήσει με πειστικότητα σ’ αυτό η Έφη Αχτσιόγλου (και οι υπόλοιποι υποψήφιοι), θα έχει διανύσει τη μισή απόσταση. Προς την ανασυγκρότηση ή προς την τελική διάσπαση, θα σας γελάσω…
