Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ποιο είναι το μεγάλο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά την εκλογή νέου προέδρου; Η συμμετοχή του κόσμου στην ψηφοφορία. Ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Την προηγούμενη φορά μοναδικός υποψήφιος ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και προσήλθαν στις κάλπες πάνω από 150.000 άτομα που εντάχθηκαν έναντι μικρού αντιτίμου στις τάξεις των οργανωμένων μελών. Πόσα απ’ αυτά ενεπλάκησαν σοβαρά στην εσωκομματική ζωή του κόμματος; Λίγα. Για διάφορους λόγους ο μηχανισμός δεν έπραξε τα δέοντα ώστε να δημιουργηθεί μια σταθερή κομματική βάση. Εκλήθησαν οι πολίτες να εκλέξουν τον νέο πρόεδρο του κόμματος, αλλά δεν εκλήθησαν στις διαδικασίες για τη διαμόρφωση της πολιτικής γραμμής. Πολλοί ψήφισαν, αλλά αφού δεν υπήρξε ουσιαστικό ενδιαφέρον από την πλευρά του κόμματος, απογοητεύθηκαν, γύρισαν στους καναπέδες τους και ενδεχομένως κάποιοι(-ες) εξ αυτών να μην ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου ή να προτίμησαν την αποχή. Οσοι διαφωνούσαν με αυτόν τον τρόπο εκλογής του προέδρου και επέμεναν να μην αλλάξει το καθεστώς (εκλογή από το συνέδριο) εμφανίστηκαν δικαιωμένοι και έκαναν λόγο για κόμμα- σουπερμάρκετ και για μέλη που περισσότερο μοιάζουν με followers παρά με ενεργούς πολίτες.
Ούτε σοβαρή κριτική έγινε ούτε αυτοκριτική πέραν κάποιων γενικών και ασαφών παρατηρήσεων χωρίς όμως στόχο. Η διάχυση των ευθυνών βολεύει τις γραφειοκρατίες. Κατά κανόνα έχει ένα αποτέλεσμα. Κανείς δεν φέρει την ευθύνη, κανείς δεν απολογείται, κανείς δεν πληρώνει το κόστος για τα λάθη (συγγνωστά ή ασύγγνωστα), κανείς δεν εγκαλείται για τις παραλείψεις (εσκεμμένες ή χωρίς πρόθεση). Η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Και η ζωή στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκε κανονικά. Τώρα και εκ των υστέρων ψάχνουν να βρουν τι έφταιξε και ποιος έφταιξε που το κόμμα, αν και είχε χιλιάδες μέλη στους καταλόγους του και στο μητρώο φίλων του, απουσίαζε από τους κοινωνικούς χώρους. Ο Αλ. Τσίπρας πίεζε για να δημιουργηθεί το κατάλληλο έδαφος ώστε τα νέα μέλη να αποκτήσουν επαφή με τις οργανώσεις και να ενεργοποιηθούν στις περιοχές τους, αλλά οι εκκλήσεις του έπεφταν σε τοίχο. Και ο ίδιος όμως δεν εξάντλησε όλα τα περιθώρια. Σαν να μην πίστευε ότι μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που τελικώς έγινε. Και η ηγεσία και τα στελέχη έμειναν στους αριθμούς, μόνον που όπως αποδείχτηκε οι αριθμοί δεν μεταφράστηκαν σε επιρροή.
Προφανώς και δεν πρόκειται στη νέα διαδικασία να ψηφίσει τόσος κόσμος. Και η εποχή δεν προσφέρεται και η συγκυρία (δύο μεγάλες ήττες, αποχώρηση Τσίπρα) είναι αρνητική. Θα είναι λάθος να μπει τέτοιος στόχος. Ποιο νούμερο όμως δεν θα είναι αποκαρδιωτικό; Το 50.000 θεωρείται από πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ ένα ικανοποιητικό μέγεθος. Υπολείπεται του προηγούμενου, ωστόσο δεν μπορεί να γίνει σύγκριση γιατί οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές. Μπορεί να το πιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα εξαρτηθεί από το αν θα δραστηριοποιηθούν οι οργανώσεις (δεν είναι αυτονόητο), αν οι υποψήφιοι για τη θέση του προέδρου θα καταφέρουν να κινητοποιήσουν τους φίλους τους (οι περισσότεροι έχουν προσωπικούς μηχανισμούς και πλαισιώνονται από συμβούλους επικοινωνίας), αν οι πολιτικές προτάσεις που θα κατατεθούν και θα συναγωνιστούν για την ηγεμονία θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κομματικού πληθυσμού -ενεργού και αποστασιοποιημένου- και αν η διαδικασία εκλογής προέδρου ξεφύγει από τα στενά κομματικά όρια και απασχολήσει τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς. Πολλά τα «αν», δύσκολο το στοίχημα.
Ανάγωγα
Αναρωτήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν μπορεί να υπάρξει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς μια ισχυρή προσωπικότητα σαν αυτή του Αλέξη Τσίπρα. Με λίγη καθυστέρηση, ο πρωθυπουργός αναγνώρισε το πολιτικό εκτόπισμα του αντιπάλου του.
