Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Βρέθηκα πρόσφατα σε παρέα, τα μισά μέλη της οποίας είχαν παιδιά που έδωσαν φέτος πανελλαδικές. Άλλα μπήκαν εκεί που ήθελαν, άλλα δεν είχαν γράψει καθόλου καλά, άλλα κάτι είχαν γράψει αλλά δεν έμπαιναν σε σχολές που ήταν της αρεσκείας τους. Ήταν μια παρέα μικρομεσαίων οικονομικά, μη θαρρείτε πως ήταν τίποτα Κροίσοι που ξοδεύουν τα χιλιάρικα για πλάκα. Αλλά για τα παιδιά τους δίνουν τα πάντα, σαν γνήσιοι προαιώνιοι Έλληνες. Περιττό να πω τι άποψη διατύπωσαν όλοι τους ανεξαιρέτως για την παράκαμψη του άρθρου 16 που εξήγγειλε ο Μητσοτάκης.
Ανεξαρτήτως τι ψήφισαν, τι πίστευαν τις προηγούμενες δεκαετίες και που μπήκαν φέτος τα παιδιά τους. Ήταν όλοι τους υπέρ και δεν είχαν ψηφίσει όλοι Μητσοτάκη. Ένας μόνο, ψηφοφόρος του ΚΚΕ, διατύπωσε ενστάσεις, αλλά κι αυτές ήταν άκρως ελαστικές, καμία σχέση με τις παλιές κομμουνιστικές αγριότητες. Ήπια κριτική, έως και ξεχειλωμένη, έτσι για την τιμή των όπλων. Καλά, μη σας πω για ψηφοφόρους του Σύριζα. «Καιρός ν’ αλλάξουμε θέση σ’ αυτό» είπαν.
Δεν κάνω πλάκα, ούτε τραβάω τα γεγονότα που σας περιγράφω απ’ τα μαλλιά. Οι γονείς αυτοί που είχαν περάσει μόλις τον Γολγοθά των πανελληνίων, έχουν πρόσφατη και ιδίαν αντίληψη του προβλήματος της εισόδου των παιδιών τους στην ανώτατη εκπαίδευση. Φυσικά, όλοι πλην ενός, ήταν θετικοί στην κατάργηση της βάσης εισαγωγής, αλλά όχι για τους λόγους που διατύπωνε ο Σύριζα, γι αυτό άλλωστε και κανένας τους δεν το αξιολόγησε σε τέτοιο βαθμό που να καθορίσει την ψήφο του απ’ αυτό.
Οι σύγχρονοι γονείς ξέρουν ότι οι καιροί των απαγορεύσεων και των συνόρων έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ξέρουν ότι τα μη κρατικά πανεπιστήμια είναι μια πραγματικότητα παντού αλλού πλην της Ελλάδας και ότι ο καθένας πια τα βρίσκει εύκολα και γρήγορα. Από την παρέα εκείνη άλλωστε, υπήρχαν τουλάχιστον δύο που επειδή το παιδί τους δεν μπήκε στη σχολή που ήθελε, μελετούσαν σοβαρά να επιλέξουν κάποιο πανεπιστήμιο της Κύπρου. Οι βορειοελλαδίτες κάνουν το ίδιο με πανεπιστήμια της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.
Και μη νομίζετε. Τα έξοδα είναι περίπου ίδια παρά τα δίδακτρα, λυπάμαι δε που το γράφω, αλλά πολλά από τα ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια παρέχουν καλύτερο πτυχίο από δικά μας κρατικά. Γράφω γνωστά πράγματα που ξέρουν όλοι όσοι μπήκαν στη βάσανο να ψάξουν για τις σπουδές του παιδιού τους. Και όποιος έψαξε, δεν καταλαβαίνει γιατί να πάει ο γιος του στη Λεμεσό ή στη Σόφια, αντί να σπουδάσει στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη σε μια σχολή της αρεσκείας του, δίπλα σε Κύπριους, Βούλγαρους και Κινέζους που θα έχουν έρθει εδώ για τον ίδιο λόγο.
