Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος φεύγει από τη ζωή επιβάλλεται να ζητήσουμε από τον Θεό να τον συγχωρέσει. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη μαζί με το όποιο κενό της απώλειας ανάλογα με τον βαθμό της συγγένειας ή του συναισθήματος, το οποίο τη συνοδεύει.
Με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο του μπαμπά μου, μία ημέρα πριν από το μνημόσυνο των σαράντα ημερών του, ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω όλα εκείνα τα συναισθήματα που με κατακλύζουν όχι μόνο ως κόρη του, αλλά και με τη ματιά των ανθρώπων που τον είχαν συναντήσει έστω και μία φορά στη ζωή τους, οι οποίοι όλες αυτές τις ημέρες δεν έχουν σταματήσει να αναφέρονται στην υπεροχή του σε ανθρώπινο επίπεδο.
Είναι σημαντικό να μνημονεύουμε τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους έχουν διακριθεί για την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την εργατικότητά τους. Έχοντας γεννηθεί σε μία φτωχική οικογένεια και έχοντας βιώσει δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια αποτελεί άξιο λόγου όταν μόνο με την προσωπική του προσπάθεια κατόρθωσε όχι μόνο να δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες διαβίωσης για τη σύζυγο και το παιδί του, αλλά και να αποτελεί πρότυπο γιού και αδερφού.
Περιγράφοντας τον πατέρα μου, δεν μπορώ να φανταστώ αρτιότερο υπόδειγμα συζύγου και πατέρα. Όταν βλέπω γύρω μου πολλούς άντρες, οι οποίοι δε διστάζουν να προσβάλλουν τα παιδιά και τις συζύγους τους δημιουργώντας εξωσυζυγικές σχέσεις, συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι τα βασικότερα αξιώματα του πατέρα μου ήταν η ανιδιοτελής αγάπη και ο σεβασμός.
Αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο παρατηρώντας πόσοι συνάνθρωποι μας επιδιώκουν να εξαπατούν συγγενείς και γνωστούς προς ίδιον όφελος μέχρι και να βιαιοπραγούν παραδειγματίζοντας και τα παιδιά τους να φέρονται με τον ίδιο τρόπο, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζεται η μοχθηρία στην κοινωνία μας, νιώθω ευλογημένη που δεν εισέπραξα τέτοιες λανθάνουσες συμπεριφορές από τον πατέρα μου.
Κλείνοντας και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπέρμετρα προσωποκεντρική, με αυτό το «περιττό» μου άρθρο νιώθω την ανάγκη να τιμήσω τον ένα από τους δύο πιο δικούς μου ανθρώπους κρατώντας μέσα μου αναμμένη την υπόσχεση να λειτουργώ όπως εκείνος κρατώντας παράλληλα σε απόσταση μιάσματα κάθε μορφής κάνοντας τον περήφανο όπως με αγναντεύει από ψηλά.
