Όσες μέρες κι αν περάσουν, η εικόνα από το Δημοτικό Σχολείο Διαφανίου, που μετά από 63 χρόνια λειτουργίας κατεβάζει ρολά, σκοτεινιάζει αναπόφευκτα το εθνικό μέλλον.
Η νεαρή δασκάλα, Θεοδώρα Κουκουρίκου, που κρατάει από το χέρι τους δυο τελευταίους μαθητές του σχολείου. Εκείνη, ενσυνείδητη, στην υπηρεσία του έθνους. Στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού, της εκπαίδευσης των γενιών που θα ακολουθήσουν.
Οι δυο μαθητές, να προσπαθούν να ενσωματώσουν στη συναισθηματική νοημοσύνη την οποία διαμορφώνουν με την πάροδο των ετών, πώς είναι δυνατόν η επίσημη πολιτεία να τους έχει γυρίσει την πλάτη. Να έχει εγκαταλείψει στο περιθώριο τον τόπο τους. Να έχει γυρίσει την πλάτη στο μέλλον, που οι ίδιοι ενσαρκώνουν.
Αυτό είναι το ταυτοτικό αποτύπωμα μιας Ελλάδας καθηλωμένης στη ρουτίνα της παρακμής, ως συνέπεια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων και της πολλαπλής φοράς που πυροδότησαν.
Το έθνος μας κοιτάζει ντροπιασμένο τον καθρέφτη της ευθύνης. Το έθνος μας, που κάποτε καλλιεργούσε ιδέες και τις μοιραζόταν με την ανθρωπότητα.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
