Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Δεν θα παραστήσω τον θιγμένο, ούτε τον λυπημένο. Όλοι εμείς, οι λίγο ως πολύ ενταγμένοι στους Μενουμευρώπηδες και στο αντι-Σύριζα μέτωπο, βοηθήσαμε ο καθένας με τον τρόπο του στην ήττα και στην τελική αποκαθήλωση του Τσίπρα.
Θα ήταν λοιπόν υποκριτικό να γράψω ότι δεν θα κοιμηθώ το βράδυ από τη στενοχώρια μου που τον άκουσα να αναγγέλλει την παραίτηση του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε αίσθηση της Ιστορίας, ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη δραματικότητα των στροφών της και τη σπουδαιότητα των απότομων αλμάτων της.
Και ο Αλέξης Τσίπρας ήταν Ιστορία γι αυτό τον τόπο. Από το 2008 ως το 2023 είναι δεκαπέντε χρόνια από τη ζωή μας, κατά τη διάρκεια των οποίων ζήσαμε μαζί του, δίπλα του. Όπως και να το κάνουμε, μαζί του παροπλίζεται κι ένα σημαντικό κομμάτι της δικής μας ζωής.
Έφυγε, είτε διότι αποφάσισε να παραμερίσει μπροστά στους νεώτερους (όπως είπε ο ίδιος), είτε διότι δεν ήθελε να διαχειριστεί το πένθος και την ήττα (όπως τείνω να πιστέψω εγώ), είτε για να αφήσει έναν δυνητικό ανοικτό διάδρομο για μελλοντική του επανεμφάνιση (όπως υποστηρίζουν κάποιοι που τον ξέρουν καλά).
Σε κάθε περίπτωση, έφυγε. Δίχως να ξέρουμε κι αν αφήνει πίσω του συντρίμμια αδιόρθωτα ή ένα οίκημα γερά θεμελιωμένο ώστε να σηκώνει ανακατασκευή και νέα καριέρα. Θα το δούμε κι αυτό, δεν μπορούμε να το σταθμίσουμε σήμερα. Αν μαζί του διαλυθεί και ο Σύριζα, τότε είχε κάνει μια τρύπα στο νερό. Αν τον δούμε κάποια στιγμή να ξανασηκώνει κεφάλι, κάτι διαρκέστερο είχε πετύχει ο Αλέξης. Εγώ ένα ξέρω. Όπως οι πιστοί οπαδοί του θα πενθήσουν λίγες μέρες για την πτώση του, έτσι και οι ορκισμένοι εχθροί του θα χαμογελάσουν πλατιά επ’ ολίγον για την κατάρρευση του.
Μετά η ζωή θα προχωρήσει μπροστά και η Ιστορία θ’ αρχίσει να ψιλομελετά τα γράμματα με τα οποία θα καταχωρίσει την περίπτωση του Αλέξη. Με ψιλά γραμματάκια και στις υποσημειώσεις ή με χοντρά και σε ξεχωριστό κεφάλαιο; Θα δούμε…
