Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Πολλά λέγονται και ακόμη περισσότερα γράφονται για τους λόγους επικράτησης της νεοδημοκρατικής παράταξης και την εμφανή πια αδυναμία της κεντροαριστερής παράταξης, να διεκδικήσει επί ίσοις όροις την εξουσία.
Ωστόσο, οι περισσότεροι περιπτωσιολογούν, μένουν στα επιφαινόμενα, στα επικοινωνιακά, στα αφηγήματα, στα παραμύθια δηλαδή, χάνοντας την ουσία και το περιεχόμενο της διεκδίκησης. Λένε ότι ο Τσίπρας είτε δεν είχε το θάρρος να κάνει την αλλαγή, είτε προδόθηκε από τους ανεπαρκείς συνεργάτες τους.
Και ότι ο Ανδρουλάκης δεν κατάφερε, παρά τον οργανωτισμό του, να κινητοποιήσει το πλήθος των ψηφοφόρων που είχαν και διατηρούν θετικές αναμνήσεις από την πολύχρονη αλλαγή που έφερε το κόμμα του στην ελληνική κοινωνία.
Μικρές και ασήμαντες οι παραπάνω προσεγγίσεις. Το πρόβλημα συνολικά της Κεντροαριστεράς είναι κοινό και συνδέεται ευθέως με την αδυναμία επεξεργασίας και κατανόησης των συνθηκών. Τα κόμματα της Κεντροαριστεράς δεν αντιλήφθηκαν το βάθος και την έκταση των οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών που εξελίχθηκαν στη διάρκεια της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης. Ούτε βεβαίως την επίδραση τους σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Οι συνειδήσεις επηρεάστηκαν βαθιά όλα τα προηγούμενα χρόνια, κοινώς οι πολίτες άλλαξαν, κατανόησαν ταχύτερα από τα κόμματα το βάρος της χρεοκοπίας, ανέλαβαν πρωτοβουλίες, πήραν τις τύχες στα χέρια τους και σταδιακά ξεπέρασαν τον μύθο του κράτους πατερούλη και διεκδίκησαν πρώτα από όλα τη σταθεροποίηση των συνθηκών και μετά όλα τα άλλα.
Η πλειονότητα των πολιτών δεν άντεχε άλλη αστάθεια, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα συνεχή μπρος – πίσω και τις μόνιμες αναστατώσεις. Για αυτό και προτίμησε την υποτυπώδη εκδοχή πολιτικής σταθερότητας, τον κύκλο των προσδοκιών και θετικό μήνυμα που καλώς η κακώς, μόνο ο κ. Μητσοτάκης προσέφερε.
Όλοι οι υπόλοιποι αμυντικά δρούσαν, με τα προηγούμενα πολιτεύθηκαν, δεν διάβασαν τη μεταβολή των συνθηκών, ούτε την αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς των εκλογέων που επιζητούσαν μέρες ηρεμίας, παραγωγής και προόδου.
Κάπως έτσι ανεδείχθη το έλλειμμα εμπιστοσύνης και έτσι προέκυψαν και οι σπάνιες διαφορές, η κατακερματισμένη, ασθενική κι αδύναμη αντιπολίτευση. Και έτσι θα μένει όσο δεν εντοπίζεται η έκταση και το βάθος των μετατοπίσεων και δεν επιχειρείται βαθιά επεξεργασία των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών.
Η Κεντροαριστερά οφείλει αυτές τις επεξεργασίες στον λαό και τον εαυτό της. Μόνο έτσι θα ξαναβρεί τον δρόμο της και μόνο έτσι θα ανακτήσει τη χαμένη εδώ και χρονια εμπιστοσύνη του λαού.
