Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κάποτε η πολιτική ήταν υπόθεση ιδεών, αξιών, αντιλήψεων για τα πράγματα.
Πίστευες εξ απαλών ονύχων σε κάτι και το πιο φυσικό πράγμα ήταν η στράτευση στο κόμμα που το εκπροσωπούσε.
Σε αντιπαράθεση, με όσους εκπροσωπούσαν το αντίθετο.
Πιο απλά: η πολιτική ένταξη δεν είναι υπόθεση προσωπικής σταδιοδρομίας, αλλά προσφοράς.
Ο πολιτικός δεν κατέληγε στην ομάδα που του έδινε περισσότερα και δεν άλλαζε φανέλα στην επόμενη σεζόν, επειδή βρήκε καλύτερους όρους.
Σποραδικά, υπήρχαν μετακινήσεις πολιτικών από κόμμα σε -όμορο- κόμμα, τις παραμονές εκλογών.
Αλλά δεν ήταν ακριβώς πολιτικοί. Ήταν επαγγελματίες ψηφοθήρες και κανείς δεν τους είχε σε υπόληψη.
Ο πρώτος διδάξας ότι μπορείς να σταδιοδρομήσεις στο αντίπαλο κόμμα, ήταν ο Κώστας Μητσοτάκης.
Το 1974 ήταν αποσυνάγωγος, με το στίγμα του χειρότερου είδους πολιτικού, μετά την Αποστασία.
Ωστόσο «τρούπωσε» -που έλεγε και ο Κώστας Βουτσάς, στον «Ατσίδα»- στη ΝΔ, λόγω της ανάγκης του Καραμανλή για τους 180 της μεταπήδησής του στην προεδρία της Δημοκρατίας.
Τη συνέχεια την ξέρουμε και τη βλέπουμε ως τις μέρες μας.
Παρότι ο Θεός της πολιτικής τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα που είχε πληρώσει ο ίδιος τον Γέρο της Δημοκρατίας η ζημιά είχε γίνει:
-Το νέο υπόδειγμα στην πολιτική ήταν ότι μπορείς να φτάσεις παντού, αρκεί να είσαι αδίστακτος και να αλλάζεις κόμματα.
Ή αλλιώς: αρκεί να μην πιστεύεις σε τίποτε παρά μόνο πως θα κάνεις καριέρα.
Αυτό το είδος πολιτικού ευδοκίμησε στα επόμενα χρόνια, κυρίως στον χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Ήταν οι πιο διαχειρίσιμοι από οικονομικούς παράγοντες που χειραγωγούσαν το δημόσιο βίο: τους έστειλαν σε όποιο κόμμα ήθελαν.
Έτσι είδαμε τη «σπορά του Μένιου» -όσους ο Κουτσόγιωργας έκανε νομάρχες στο ΠΑΣΟΚ- να βρίσκονται σήμερα στην αυλή της οικογένειας Μητσοτάκη.
Όταν το κόμμα που τους ανάθρεψε άρχισε να χάνει έδαφος, την έκαναν για απέναντι.
Ήταν πισώπλατο χτύπημα στην πολιτική – ποιος θα πίστευε πλέον σε αρχές;
Επί προεδρίας Βενιζέλου, στο ΠΑΣΟΚ τραβούσε την προσοχή ένας 30άρης που μιλούσε με πάθος για την Κεντροαριστερά.
Έδειχνε διάθεση να σταδιοδρομήσει στο κόμμα, προτάσσοντας το ενδιαφέρον βιογραφικό του – με Χάρβαρντ και ΜΙΤ.
Σταδιακά έγινε γνωστό ότι εκτός από ανακάλυψη του Βενιζέλου -που τον έβαλε και στο ευρωψηφοδέλτιο- ήταν και ανακάλυψη της Διαμαντοπούλου..
Επίσης και οικονομικών κύκλων, που έκαναν παρεμβάσεις στην πολιτική, δια της χρηματοδότησης «ερευνητικών» ομάδων.
Πόσο ταλαντούχος ήταν σ’ αυτό, φάνηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι όντας στο ΠΑΣΟΚ τα είχε βρει με τον Μητσοτάκη: τον έβαλε στην πρώτη κυβέρνησή του, με τον Χρυσοχοΐδη και τη Μενδώνη.
Έκτοτε ο Κυριάκος Πιερρακάκης προβάλλεται ως ο «πιο επιτυχημένος υπουργός του Μητσοτάκη», που έχτισε το «ψηφιακό κράτος».
Μισή αλήθεια. Απλώς ψηφιοποίησε τη γραφειοκρατία. Όποιος πάει να αλλάξει πχ δίπλωμα οδήγησης θα καταλάβει.
Στη νέα κυβέρνηση, ανέλαβε το πιο ιδεολογικό υπουργείο της πολιτικής Μητσοτάκη.
Ανήκει πλέον στη βαθιά Δεξιά.
Από τα ΝΕΑ, ο Μιχάλης Μητσός -ο καλύτερος γραφιάς του Συγκροτήματος και ο πιο εμβληματικός υποστηρικτής του Σημίτη και του Μητσοτάκη-, προσπαθώντας να του ανοίξει προοπτικές, ανέδειξε τον αριβισμό του:
-«Αν δεν έγινε ηγέτης της Κεντροαριστεράς, μπορεί να γίνει ηγέτης της μετακεντροδεξιάς»…
