Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Υπάρχουν πολλοί, κανονικοί, κεντρώοι και μετριοπαθείς κατά τα άλλα άνθρωποι, που πολλές φορές την προηγούμενη δεκαετία ευχήθηκαν να δουν τον Σύριζα όχι απλώς να ηττάται, αλλά να παθαίνει πανωλεθρία μέχρι σημείου εξαφάνισης. Δεν είχαν άδικο από την πλευρά τους, αλλά εγώ προσωπικά δεν ήμουν ποτέ ένας απ’ αυτούς. Αντιθέτως, αν και δεδηλωμένος πολιτικός αντίπαλος του Σύριζα, υποστήριζα πάντα την ανάγκη εκλογίκευσης του και σταδιακής μετατροπής του σ’ έναν φορέα σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, έστω και πιο ριζοσπαστικής απ’ όσο θα μου ταίριαζε.
Ο λόγος αυτής της διαλλακτικής μου στάσης είναι απλός. Λόγω της δουλειάς μου ήρθα και έρχομαι σταθερά σε επαφή με δεκάδες στελέχη του, άρα δεν βλέπω μόνο την πολιτική αλλά και την ανθρώπινη παρουσία τους. Πολλοί απ’ αυτούς στην κατ’ ιδίαν επαφή τους είναι άνθρωποι ήπιοι, κανονικοί και με λογική σκέψη, ενίοτε μάλιστα περσόνες με υψηλή αίσθηση του χιούμορ και με έναν λυτρωτικό αυτοσαρκασμό που εκπλήσσει. Υπάρχουν φυσικά και οι ακραίως αντιπαθητικοί, οι αδικαιολογήτως επιθετικοί και οι εξ επαγγέλματος κατήγοροι, σε σαφώς μεγαλύτερο αριθμό απ’ ότι σε άλλους πολιτικούς χώρους μεν, αλλά δίχως να αποτελούν το σύνολο της Συριζαϊκής ανθρωπογεωγραφίας.
Ξέρετε λοιπόν, τι με εξέπληττε πάντα στους ανθρώπους αυτού του κόμματος; Ότι η ξεχωριστή προσωπικότητα καθενός απ’ αυτούς, μόλις έμπαινε μέσα στο γενικό καζάνι του κόμματος, κατ’ ευθείαν εξαφανιζόταν ή σμικρυνόταν σε σημείο εξάλειψης. Πάντα είχα μέγιστη απορία πως διάβολο ένας άνθρωπος με λογικότατη πολιτική σκέψη μετατρεπόταν σε πολιτικό γενίτσαρο άπαξ και καλούνταν να μιλήσει για τον Σύριζα ή για την ΝΔ. Και πως στο καλό, μια συμπαθητική παρουσία μεταμορφωνόταν σε ξινισμένο χείμαρρο, μόλις έμπαινε στην κουβέντα έχοντας ενδυθεί την Συριζαϊκή του στολή.
Κάτι παθαίνουν μόλις βγάλουν το προσωπικό τους καπέλο και φορέσουν το κομματικό κασκέτο, δεν ξέρω τι είδους υποβολή ή αυθυποβολή δημιουργεί αυτή την μεταμόρφωση. Πάντως, είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ευκολία που δείχνουν μέσα στον Σύριζα για μεταπήδηση από το λογικό στο παράλογο, από το προφανές στο αναπόδεικτο, από το φυσιολογικό στο φανατικό. Ενδεχομένως εκεί να βρίσκεται και η αδυναμία τους ως συλλογικός οργανισμός να αναλύσουν τα αίτια που οδήγησαν σε τόσες ήττες από το 2019 και μετά. Όταν είναι όλοι μαζί παύουν να σκέφτονται ή ίσως αυτο-υποχρεώνονται να σκέφτονται με βάση κάποιες κλασικές νόρμες της αριστεράς που ξεφεύγουν της λογικής.
Πάντως, ένας – ένας χωριστά μπορεί να είναι (εκτός εξαιρέσεων) συμπαθείς, όλοι μαζί είναι ανυπόφοροι. Όταν πίνεις ένα χαλαρό κρασί μαζί τους είναι φιλικοί, όταν βρεθούν πολλοί μαζί ή όταν κληθούν να μιλήσουν ως Συριζαίοι μετατρέπονται σε εχθροπαθείς, εκδικητικούς και δίχως κρίση ανθρώπους. Μυστήρια φάρα, αλλόκοτη ράτσα.
