Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Πολλά σε τούτη την ζωή δεν τα αντέχω, αλλά την υποκρισία πάνω απ’ όλα. Κι αυτά που (περί της υγείας) ακούω τις τελευταίες μέρες από Συριζαϊκά και Πασοκικά χείλη είναι η αποθέωση της υποκρισίας. Ειδικά αυτό το περιβόητο «πόσο κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή;» ή το παρεμφερές «η υγεία του λαού δεν μπορεί να μπαίνει στο ζύγι των εμπόρων». Που τα λένε δια πάσα περίπτωση, από την δραματική ιστορία της γυναίκας στην Κω μέχρι την μπούρδα του Πνευματικού για τους καρκινοπαθείς.
Δηλαδή για να καταλάβω. Η αριστερά ή η σοσιαλδημοκρατία θεωρούν περιττή την επιστήμη των οικονομικών της υγείας; Να καταργηθεί η διδασκαλία αυτού του μαθήματος από όλες τις ιατρικές σχολές του κόσμου όπου διδάσκεται ως βασικό κομμάτι της ιατρικής παιδείας και εκπαίδευσης; Ή για να το γράψω αλλιώς, όλοι αυτοί οι σοφοί καθηγητές που ανεβαίνουν στην έδρα και αναλύουν τη σχέση κόστους – οφέλους στους φοιτητές της ιατρικής και των οικονομικών, εκείνη τη στιγμή κατασκευάζουν δολοφόνους;
Και τι σημαίνει «η ανθρώπινη ζωή δεν κοστολογείται»; Θεωρητικά και ηθικά είναι ακριβώς έτσι, φυσικά δεν κοστολογείται, αλλά πρακτικά πως εφαρμόζεται αυτό το αξίωμα; Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας δηλαδή. Όταν ήταν ο Σύριζα στην εξουσία, τι είχε πει ο Τσίπρας (και ο ταμίας Τσακαλώτος) στον Ξανθό και στον Πολάκη που είχαν το υπουργείο υγείας στα χέρια τους; Έχετε αυτό το συγκεκριμένο ποσό να ξοδέψετε και βολέψτε τα μ’ αυτά ή κινηθείτε με ανοικτό προϋπολογισμό δίχως να υπολογίζετε κόστη, καθότι η ανθρώπινη ζωή και υγεία δεν κοστολογούνται;
Ελάτε τώρα παιδιά, ας σοβαρευτούμε. Δυστυχώς, κανένας υπουργός υγείας σε κανένα μέρος του κόσμου και σε καμία ιστορική περίοδο δεν είχε την άνεση των πιστώσεων που θα ήθελε. Και δυστυχώς, η καθημερινότητα των νοσοκομείων (διοικήσεων, γιατρών, νοσηλευτών) είναι μια διαρκής πάλη με τα κόστη, μια αέναη προσπάθεια να ληφθεί το μεγαλύτερο όφελος από το πάντα λειψό διαθέσιμο κόστος.
Θα μου πείτε ότι αυτά δεν είναι θέματα της προεκλογικής κουβέντας. Και ότι η σεμιναριακή διαβούλευση για τα μεγάλα ηθικά ζητήματα της ιατρικής δεν ταιριάζει διόλου με τον μύλο της προεκλογικής μηχανής του κιμά. Συμφωνώ απολύτως. Αλλά μην παριστάνουμε και τους έκπληκτους ή τους φρικαρισμένους μ’ αυτά που ξεφεύγουν καμιά φορά από ερασιτέχνες της πολιτικής, που καλό θα ήταν να κάτσουν στα επιστημονικά αυγά τους αντί να ανακατεύονται με blame games.
Εντάξει, έχουμε επίγνωση. Η προεκλογική συζήτηση γίνεται με ευχάριστες λογοτεχνικές φράσεις, η κυβερνητική πολιτική ασκείται με τη σκληρότητα της πραγματικής ζωής.
