Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Με δυο τραγικά περιστατικά, μπήκε και η υγεία στο κέντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Σωστά μπήκε, αν δεν συζητηθούν αυτά τα θέματα, ποια θα συζητηθούν; Τα μερίσματα και τα ρέπος; Στα νοσοκομεία παίζεται η ζωή και η αξιοπρέπεια του πολίτη, όση κουβέντα κι αν γίνει περί του συστήματος υγείας ποτέ δεν είναι αρκετή. Αλλά να συζητήσουμε επί της ουσίας, όχι με συνθήματα. Να βάλουμε κάτω επιχειρήματα, όχι σοφιστείες. Να μιλήσουμε επί του καλύτερου εφικτού, όχι επί του μαξιμαλιστικά επιθυμητού.
Διότι ξέρετε πόσο εύκολο είναι να πιάσει κανείς μια κυβέρνηση από το πέτο και να την ταρακουνήσει ρωτώντας την «γιατί δεν έχεις φτιάξει το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο, ρε;» Και ξέρετε πόσο εύκολο είναι για μια κυβέρνηση να αρχίσει να αραδιάζει αριθμούς και στατιστικές που δείχνουν ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν κατά 50% μέσα σε λίγους μήνες; Το ευκολότερο πράγμα είναι και το ένα και το άλλο, τα συνθήματα και οι επιμέρους αριθμοί λένε ό,τι θέλεις ν’ ακούσεις. Αλλά εκεί είναι το θέμα μας; Να πλακωθούμε πολιτικοσυνδικαλιστικά ή να βελτιώσουμε το σύστημα υγείας μας;
Το δεύτερο φυσικά. Και προφανώς το σύστημα δεν γίνεται να φτιάξει μέσα σε μια στιγμή. Σταδιακά θα βελτιώνεται, μήνα τον μήνα. Αλλά για να βελτιώνεται, κάθε φορά που εμφανίζεται καθυστέρηση ή αναποδιά δεν πρέπει να το αμφισβητούμε ή να το κατεδαφίζουμε από την αρχή. Διότι τότε δεν θα φτιάξει ποτέ. Τι βασικά χρειάζεται αυτή η βελτιωτική πορεία; Παραπάνω λεφτά και οργάνωση. Άρα αύξηση δαπανών σε σχέση με το σημερινό επίπεδο και επιστράτευση κάποιων επιτυχημένων οργανωτικών μοντέλων. Εντάξει θα αυτενεργήσουμε ανάλογα με τις ιδιαίτερες εθνικές μας ανάγκες (πχ νησιωτική χώρα), αλλά δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε παντού τον τροχό.
Λεφτά υπάρχουν; Ο Μητσοτάκης λέει ότι θα βρει, εμένα μου φαίνεται δύσκολο. Διότι ξοδεύουμε τεράστια ποσά για την άμυνα (οπότε ας μην μιλάμε για τους μέσους ευρωπαϊκούς όρους των δαπανών για υγεία, διότι οι άλλοι δεν ξοδεύουν τόσα για όπλα) και διότι κάθε φορά που προκύπτει ένα κυρίαρχο θέμα η κοινή μας γνώμη ζητά «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά» για το θέμα αυτό. Αμ δεν γίνεται έτσι, λεφτόδεντρα γιοκ. Αφήστε που είδα σε νοσοκομείο, τα επείγοντα του οποίου ανακαινίστηκαν με χορηγία ιδιώτη, τους συγκεντρωμένους στα εγκαίνια γιατρούς να βρίζουν τον χορηγό και να του φωνάζουν «δεν θέλουμε τα λεφτά σου».
Σοβαρή οργάνωση υγείας μπορούμε βρούμε; Άνθρωποι που ξέρουν και συστήματα να αντιγραφτούν υπάρχουν, το θέμα είναι αν εμείς μπορούμε να τα επιστρατεύσουμε. Αμφιβάλω και σ’ αυτό. Ποιος σοβαρός επιστήμονας θα πάει να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά και την υπόληψη του στην κρεατομηχανή των social και της αντιπολίτευσης, για να αναλάβει ένα τόσο επικίνδυνο έργο; Κινδυνεύοντας μάλιστα να κάνει άθλους που θα σβήσουν από ένα τυχαίο μικροπεριστατικό που θα διογκωθεί θανάσιμα; Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά και την νέα τετραετία Μητσοτάκη φοβάμαι ότι θα περισσέψουν οι ειλικρινείς καλές προθέσεις, αλλά ο ασθενής που λέγεται «δημόσια υγεία» δύσκολα θα αναρρώσει. Μακάρι να βγω ψεύτης…
