Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Δεν ξέρω γιατί δεν λέμε την αλήθεια, αλλά μου είναι πλέον αδιάφορο. Αυτή είναι η Ελλάς πλέον. Να περνούν από μπροστά σου τα προφανή και εσύ να λες ότι συμβαίνουν άλλα. Τι συνέβη στο ντιμπέιτ; Στην πραγματικότητα η ιδεολογική απομόνωση της Ν.Δ. και από δεξιά της και από τα αριστερά της. Ο πρωθυπουργός είχε καθίσει σε μια γωνιά και άκουγε όλους τους άλλους να λένε τα ακριβώς αντίθετα από τον ίδιο.
Τι ακούσαμε στα κανάλια ότι συνέβη; Οτι κατέπεσε το ιδεολόγημα του Τσίπρα για την προοδευτική διακυβέρνηση. Το είχε θέσει ως στόχο αλαζονικά μέρες πριν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος ανέμενε με αγωνία να σκοτωθούν μεταξύ τους οι αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ για να απολαύσει το θέαμα. Και για να έχει να λέει.
Οχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά η φιλοδοξία του ακυρώθηκε διπλά. Ακυρώθηκε, γιατί ο Βαρουφάκης γείωσε τη θεωρία του νομίσματος και της εξόδου από το ευρώ διαψεύδοντάς την κατηγορηματικώς. Ακυρώθηκε, γιατί ο Κουτσούμπας ανακάλεσε το ιδεολόγημα «Τι Μητσοτάκης, τι Τσίπρας». «Δεν είπα ποτέ ότι είναι όλοι ίδιοι» σημείωσε. Ακυρώθηκε, γιατί τα βασικά του βέλη ο Ανδρουλάκης τα έστρεψε κατά του πρωθυπουργού, από τον οποίο ζήτησε να βάλει φυλακή τον ανιψιό του ως όρο για να συνεργαστούν σε κυβερνητικό σχήμα. Ακυρώθηκε όμως -το χειρότερο- λόγω της ιδεολογικής ατμόσφαιρας που επικράτησε στο στούντιο.
Η προσέγγιση σχεδόν όλων των αρχηγών, με εξαίρεση τον Βελόπουλο, ο οποίος είχε διακριτή ταυτότητα από όλους, ήταν κοινή. Κοινή θεματολογία, κοινή επιχειρηματολογία, θέσεις παρεμφερείς. Για την οικονομία, την παιδεία, την αμυντική βιομηχανία, την εξωτερική πολιτική.
Οποιος είδε προσεκτικά το ντιμπέιτ γνωρίζει λοιπόν ότι ακόμη και στο πλέον ευνοϊκό για την ίδια σενάριο, της αυτοδυναμίας, η Ν.Δ. μετεκλογικώς θα είναι ανάδελφον κόμμα. Από δεξιά έχει ανατινάξει κάθε γέφυρα επικοινωνίας της με τον συντηρητικό κόσμο, είτε με τους αποκλεισμούς κομμάτων είτε με τις ξένες προς τις αξίες του συντηρητισμού θέσεις που εκφράζει. Από αριστερά της, αν δεν κάνει συνεργασία ενός έτους με το ΠΑΣΟΚ για τα Εθνικά, θα τους έχει όλους απέναντι από την επομένη.
Το κοινωνικό εκκρεμές έχει μετακινηθεί πλέον από τον νομιζόμενο χώρο του κέντρου. Τη μία πάει αριστερά και την άλλη πάει δεξιά. Και αυτό δεν προκύπτει μόνο από το περιεχόμενο του ντιμπέιτ, το οποίο όποιος καλόπιστος δει δεύτερη φορά θα διαπιστώσει ότι συμμαχία η Ν.Δ. μπορεί να εξασφαλίσει μόνον αν υποκύψει στον εκβιασμό Ανδρουλάκη για την άσκηση ποινικών διώξεων εις βάρος δικών της προσώπων. Προκύπτει και από άλλα ευρήματα.
Εύρημα πρώτο, οι φοιτητικές εκλογές. Δεν συμφέρει να το πολυλέμε, γιατί μας στενοχωρεί εμάς τα ιδρυτικά μέλη, αλλά ξέρουμε καλά ότι τη ΔΑΠ, την οποία διέλυσε στην πραγματικότητα ο κύριος Μητσοτάκης με το νέο σύστημα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας εκπροσώπων φοιτητών, δεν τα πήγε καθόλου καλά στις εκλογές, στις οποίες ψήφισαν φέτος 60.000 φοιτητές, 10.000 παραπάνω από πέρυσι.
Δεν ξέρω αν ισχύει ότι η Πανσπουδαστική εξελέγη πρώτη στις προτιμήσεις των φοιτητών, αλλά κι αν συνέβη, δεν εκπλήσσομαι. Χάθηκαν από πέρυσι σχολές-κάστρα. Η μετάλλαξη της παράταξης έπληξε και την κάποτε ακηδεμόνευτη από το κόμμα και από την ΟΝΝΕΔ, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η πλειοψηφία των δυνάμεων στα πανεπιστήμια 34 χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι πλέον αριστερή. Δυστυχώς.
Ισχυρότατα σημάδια ότι η κοινωνία είναι πλέον σε κίνηση αποτελούν όσα υπέπεσαν στην αντίληψή μου στο Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου που έγινε στη Θεσσαλονίκη το περασμένο Σαββατοκύριακο. Πρόκειται για θεσμό που μετρά 19 χρόνια λειτουργίας και εγκαινιάστηκε επί υπουργίας Κώστα Καραμανλή στο υπουργείο Πολιτισμού, με επιμονή του Χρήστου Ζαχόπουλου.
Οι συζητήσεις που παρακολούθησα σε αυτό το φεστιβάλ και η παρατήρηση των τάσεων που αναπτύχθηκαν εντός της ήταν εντυπωσιακές. Χιλιάδες νέοι, μεσήλικοι και πρεσβύτεροι συνωθούνταν, σαν ένα μεγάλο μελίσσι, και παρακολουθούσαν με δίψα παρουσιάσεις βιβλίων για την «καρδιά τον δρόμο που ξέχασες», με πρόσημο ας πούμε συντηρητικό (πρόκειται για βιωματικό βιβλίο του Ηλία Λιαμή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχονταρίκι).
Που έκαναν ράλι για να προλάβουν να αγοράσουν αντίτυπο πριν γίνει καπνός για τη ζωή του ράπερ που γέμισε μόνος, χωρίς καμία αφίσα, το Καυτανζόγλειο. Του Λεξ. Που περικύκλωσαν καμιά διακοσαριά τον Χρήστο Χωμενίδη για να τον ακούσουν και να τον αμφισβητήσουν. Για, για…
Η κοινωνία αναζητεί λοιπόν νέα ταυτότητα και η Ν.Δ. το μόνο που κάνει είναι να προβάλλει ως δική της την εισαγόμενη wok κουλτούρα για το #ΜeΤoo, την τεκνοθεσία των ΛΟΑΤΚΙ, τα ζώα κλπ. Τίποτε το ελληνικό. Εφθασε στο σημείο να παραιτείται ακόμη και από τη μνήμη των γερμανικών αποζημιώσεων διά του εισαγόμενου υπουργού Ακη Σκέρτσου.
Εφόσον συνεχίσει έτσι, η Ν.Δ. στο μέλλον θα καταστεί ανάδελφον κόμμα. Θα κερδίσει τις εκλογές, θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση στο καλύτερο σενάριο, θα έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά στην πραγματικότητα, μη επικοινωνώντας με κανένα ιδεολογικό ρεύμα πλην των ξύλινων τεχνοκρατών, θα αποτελέσει κοινωνική μειοψηφία. Με όλους απέναντί της. Θα είναι κατ’ ουσίαν νίκη πύρρειος αυτή που θα επιτύχει στις εκλογές.
