Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Έναν Παπαδήμο… ρε παιδιά. Έστω… Τζαννετάκη. Ή, ακόμη καλύτερα… Ζολώτα. Κάπως έτσι σκέφτεται το ιερατείο των Βρυξελλών για την Ελλάδα, με φόντο την προοπτική βιώσιμης διακυβέρνησης της χώρας, μετά τις εκλογές της 21ης Μαϊου. Ανεξαρτήτως πόσες κάλπες θα χρειαστούν.
Η πολιτική ηγεσία των Βρυξελλών, ανεξαρτήτως χρονικής συγκυρίας και προσώπων, επιδιώκει συνεργατικές συμφωνίας για τη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών, γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων συνιστούν μορφώματα συνεργασίας, ακόμη και ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων.
Ο λόγος απλός. Με τους πολίτες να απαξιώνουν την πολιτική, και να απέχουν κάθε φορά και περισσότεροι από τις κάλπες, εκλείπουν πλέον τα μεγάλα ηγετικά μεγέθη του παρελθόντος, που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν, ακόμη και να συναρπάσουν τις κοινωνίες. Έτσι, οι κυβερνήσεις γίνονται περισσότερο ευάλωτες και αναλώσιμες, με θνησιγενή ορίζοντα επιβίωσης.
Ειδικά για την Ελλάδα, η εικόνα στις Βρυξέλλες δεν έχει διαφοροποιηθεί ριζικά σε σχέση με το παρελθόν. Η χώρα μας συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως “μεγάλος ασθενής” της Ενωμένης Ευρώπης, που αναρρώνει, αλλά τίποτα δεν αποκλείει την προοπτική να παρουσιάσει νέα επιδείνωση. Η προοπτική πολιτικών συνεννοήσεων στην Ελλάδα λοιπόν, θα έκανε… ευτυχισμένες τις Βρυξέλλες.
Ρεαλιστικό, δεν φαντάζει, σύμφωνα με τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα. Η πραγματικότητα ωστόσο… προσπερνάει πολλές φορές τους σχεδιασμούς. Οι… προσευχές των Βρυξελλών για κυβέρνηση πολυκομματικής συνεργασίας στην Ελλάδα, ακούγονται μέχρι… την Ακρόπολη.
