Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Αν μπορούσαμε να ψηφίσουμε την προσεχή Κυριακή δεν θα χάναμε τίποτε. Θα ξεμπερδεύαμε από μια ανούσια, βαρετή αντιπαράθεση. Απολύτως τυποποιημένη, στεγανοποιημένη και προσαρμοσμένη στις κομματικές ανάγκες. Καμία έξαρση, καμία πρωτοτυπία, καμία φαντασία, μια από τα ίδια όπως πάντα. Και να πεις δεν έχουμε ζητήματα να συζητήσουμε; Φυσικά υπάρχουν, θέλουν όμως σοβαρότητα. Εμείς είμαστε δυνατοί στη σοβαροφάνεια.
Στη σκιά του Α. Τσίπρα που μοίρασε μισθούς, μηδένισε ΦΠΑ, διέγραψε χρέη, πάγωσε πλειστηριασμούς, κρατικοποίησε Εθνική και ΔΕΗ, εξελίσσεται με τρομακτική ταχύτητα η 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Παράγει πρωτόγνωρες εξελίξεις, φοβίζει ακόμη κι τους εμπνευστές της και φέρνει συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μας. Η τεχνητή νοημοσύνη κυρίαρχη ήδη, απειλεί αμέτρητες θέσεις εργασίας με τις επιχειρήσεις έτοιμες να υποδεχθούν τις υπηρεσίες της.
Στην Ελλάδα, στην έξοδο από την δεκαετή κρίση, θέματα όπως εργασία, απασχόληση, επιχειρηματικότητα, εκπαίδευση, κατάρτιση κανονικά θα έπρεπε να μας έχουν κινητοποιήσει ώστε να μην σηκώνουμε κεφάλι από τις εξαντλητικές συζητήσεις. Επιχειρήσεις αναζητούν προσωπικό, ακόμη και ανειδίκευτους εργάτες. Παρόμοιες συνθήκες παρατηρούνται και σε άλλα κράτη της Ευρώπης, αλλά κάθε κοινωνία θα αντιμετωπίσει, κατά κύριο λόγο, το πρόβλημα μόνη της.
Ποικίλουν οι λόγοι που διαμορφώνουν το πρόβλημα. Ο μισθός έχει εννοείται τη σημασία του, ο ικανοποιητικός ακόμη περισσότερο, η εκπαίδευση πρωτίστως, η διάθεση και η προσπάθεια του εργαζόμενου φυσικά, μπορούν να επηρεάσουν θετικά και να κινητοποιήσουν τον άνθρωπο για πρόοδο και ευημερία. Η επιδοματική πολιτική και οι συνήθειες ζωής μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικοί λόγοι στην ανάσχεση του ενδιαφέροντος για εργασία.
Οι εργοδότες έχουν αντιστοίχως το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην έλλειψη προσωπικού. Καθορίζουν τις συνθήκες στην αγορά εργασίας με το ύψος του μισθού και το εργασιακό περιβάλλον που προσφέρουν. Η φύση της ελληνικής οικονομίας, η περίφημη «ραχοκοκαλιά» όπως ονομάζονται οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις διαμορφώνουν στο μέγιστο βαθμό την προσφορά και τη ζήτηση στην αναζήτηση εργασίας.
Ο μικρός αριθμός, μεγάλων επιχειρήσεων, άνω των 500 εργαζομένων, συμπεριλαμβάνεται ως έλλειμμα στα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας. Ποιος όμως μπορεί να αρνηθεί τη δύναμη αυτών των μεγάλων επιχειρήσεων, να τραβήξουν προς τα πάνω τους μισθούς, ανοίγοντας ποιοτικές θέσεις εργασίας; Στην ίδια κατηγορία εταιρείες που επιλέγουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα με επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων.
Συνειδητοποιείται πια όλο και περισσότερο πως η ποιοτικότερη θέση εργασίας συνδυασμένη με επαυξημένη αμοιβή είναι αποτέλεσμα της ανοικτής, παραγωγικής, αναπτυξιακής οικονομίας μιας κοινωνίας που βαδίζει με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και χωρίς έπαρση. Είναι η πρόταση του Μητσοτάκη για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η υλοποίηση της εξαρτάται από τον ίδιο και την κυβέρνηση που εκείνος θα ορίσει. Ο Κυριάκος, όπως κάθε άνθρωπος, δεν είναι τέλειος. Είναι επόμενο να κάνει λάθη. Έκανε στην πρώτη 4ετία, τα αναγνώρισε, ζήτησε συγγνώμη πολλές φορές και στρώθηκε στη δουλειά να διορθώσει. Το κατόρθωσε ή όχι, η εντύπωση που άφησε θα κριθεί στην κάλπη προσεχώς.
Στη φιλελεύθερη Δημοκρατία, ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει στην Κυβέρνηση, αλλά δεν παύει στο ίδιο έργο να παίζει και η Αντιπολίτευση, τον δικό της σημαντικό ρόλο. Η Αντιπολίτευση οφείλει να διορθώνει και να παρακινεί. Όχι όμως να ξηλώνει και να ισοπεδώνει. Αντίθετα πρέπει να είναι κριτική και γόνιμη. Αυτό το είδος Αντιπολίτευσης δεν το έχουμε κατακτήσει ακόμη, όπως πιθανόν φανταζόμασταν στην έναρξη της κρίσης. Να αποτελέσει δηλαδή αφορμή να βελτιώσουμε την ποιότητα και τη λειτουργία της Δημοκρατίας (μας).
Το ευχάριστο προς στιγμήν είναι πως δεν επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι θα είχαμε αντιπαράθεση τοξικού χαρακτήρα. Αν αποφευχθεί το χειρότερο ίσως γίνει κατορθωτό να επιχειρηθεί μελλοντικός προσπάθεια διαλόγου για την αντιμετώπιση των ζωτικής σημασίας θεμάτων. Απασχόληση νέων, στέγαση νέων οικογενειών, σοβαρές υποδομές και υποστήριξη στα ζευγάρια για να γεννήσουν παιδιά, ώστε να περιοριστεί, σχετικά, η κατακρήμνιση στο Δημογραφικό πρέπει να φέρουν σε συνεννόηση Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση.
Ο Μητσοτάκης δείχνει σε κάποιον βαθμό να ενσωματώνει πολιτικές δράσεις ώστε να δώσει προοπτική στις γενιές που βγαίνουν σήμερα στην καθημερινή ζωή. Θα περιμέναμε να πιέζει δημιουργικά περισσότερο ο Τσίπρας. Η οπτική του ωστόσο εξακολουθεί να επιστρέφει στο 2014. Πάλι Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Πάλι υποσχέσεις, που δεν μπαίνουν καν στη βάσανο της κοστολόγησης. Το αφεντικό έχει ένα ρόλο μανιέρα και δεν τον αλλάζει, προκειμένου το κοινό του να ακούει αυτά που άκουγε και πριν από σαράντα χρόνια.
Λατέρνα, φτώχεια και πολλή μιζέρια. Αρκεί να δεις τα προεκλογικά φιλμάκια του ΣΥΡΙΖΑ και να κρατήσεις το κεφάλι σου αποκαμωμένος από την απόγνωση και την απελπισία. Σκηνή: Στο καφενείο της αγνής υπαίθρου αγρότης του μόχθου και του μεροκάματου πλαισιωμένος από ευημερούντες συγχωριανούς του, που έχουν στυλ αριστερό, γίνεται βορά στα αρνητικά σχόλια τους για την επερχόμενη τετραετία. Ένα παραπλανητικό σποτ ή μάλλον η άγνοια που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την πραγματική εικόνα των αγροτών σήμερα. Ο δημιουργός του σποτ ΣΥΡΙΖΑ τους φαντασιώνεται (ή μήπως τους θέλει;) εξαθλιωμένους κολίγους που ποδηγετούνται από την νομενκλατούρα του χωριού.
Καθώς τρέχει η 4η Βιομηχανική Επανάσταση η Ελλάδα οφείλει στον εαυτό της ένα δυνατό σπριντ για να μην χάσει και αυτήν την ευκαιρία όπως τις προηγούμενες.
Ο ταλαίπωρος αγρότης που σκηνοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός από αγκινάρες καλλιεργεί μάλλον και σκόρδα. Την εμβληματική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποκάλυψε ο νατουραλιζέ οπαδός του «ΝΑΙ» στο Δημοψήφισμα. Νιώθει, είπε, σαν το σκόρδο στην σκορδαλιά.
Το σενάριο με τον αγρότη ατυχές, υποτιμητικό και προσβλητικό για την κοινωνική ομάδα της πρωτογενούς παραγωγής.
Ας έδιναν στο ChatGPT να τους γράψει κάτι, τουλάχιστον, συμβατό με την πραγματικότητα…
