Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Όταν παρακολούθησα την διάλεξη του Βαρουφάκη προς τους οπαδούς του με θέμα το σχέδιο «Δήμητρα», έμεινα εμβρόντητος. Είπα «ο τύπος είναι εκτός τόπου και χρόνου» ή ίσως «ζει σ’ έναν άλλο, εντελώς δικό του κόσμο».
Καθότι ήταν τόσο εξωφρενικό να παρουσιάζεται στα καλά καθούμενα προς το κοινό ένα σχέδιο αλλαγής νομίσματος, που μόνο ένας απροσάρμοστος της πολιτικής και της επικοινωνίας θα έθετε τέτοιο ζήτημα. Το αποτέλεσμα απέδειξε ότι αν υπήρχε ένας αφελής στην εξίσωση, αυτός ήμουν εγώ και όχι ο Βαρουφάκης. Βδομάδες πέρασαν, αλλά ακόμα για την «Δήμητρα» συζητάμε.
Χθες παρακολούθησα και το δεύτερο βίντεο με την νέα διάλεξη του Γιάνη προς τους οπαδούς του, την οποία έκανε πρωτομαγιάτικα στην Καβάλα. Εδώ ήταν που του έβγαλα το καπέλο κυριολεκτικά. Διότι κατανόησα πλήρως ότι ο άνθρωπος επιβιώνει και το κόμμα του μεγαλώνει κάνοντας χοντρή και απροκάλυπτη πλάκα σε όλους. Έχει μετατρέψει το εξωφρενικό, το ασυνάρτητο και το απραγματοποίητο, σε πολιτικά ανταλλάξιμο είδος. Λέει μπούρδες και εισπράττει. Είναι πραγματικά τρομερός.
Αυτά που λέει στην ομιλία του για την αυτοδιαχείρηση, είναι τα πολιτικά παραμυθάκια που λέγαμε στα ιδεολογικά αχτίφ των πανεπιστημίων στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με αρχές του ’80. Όσοι δεν ήμασταν ούτε με το σοβιετικό μοντέλο ούτε με τον καπιταλισμό, όταν μας ρωτούσαν «και τι είδος οργάνωσης της κοινωνίας και της παραγωγής προτείνετε;», εμείς απαντούσαμε περήφανα «μα … αυτοδιαχείρηση».
Και διαβάζαμε κάτι σαχλαμάρες που έγραφε ένας Σέρβος ονόματι Μιχαήλο Μάρκοβιτς, που ήταν ο – και καλά – θεωρητικός της Γιουγκοσλαβικής κομμουνιστικής αυτοδιαχείρησης, ο οποίος μετά πήγε και κόλλησε στον Μιλόσεβιτς κι έγινε ο χειρότερος εκπρόσωπος και ιδεολόγος του Σερβικού εθνικισμού. Να χαρώ εγώ κομμουνιστή.
Είχαμε πολλή πλάκα τότε. Όποιος μας αντέτεινε ότι λέμε σαχλαμάρες, του τρίβαμε στην μούρη – έτσι πιστεύαμε – την περίφημη ωρολογοποιία LIP που αποτελούσε το πρότυπο μας για την αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία. Στην οποία γαλλική εταιρεία κατασκευής ρολογιών LIP δούλευαν κάτι ρολογάδες που ήταν και Μαοϊκοί.
Κάπου στα 1973-74 η εταιρεία άρχισε να ζορίζεται από τον Γιαπωνέζικο ανταγωνισμό των φθηνών Quartz, οπότε πήγε να αναδιαρθρώσει την παραγωγή της μειώνοντας και το προσωπικό. Τότε οι επαναστάτες την κατέλαβαν, βούτηξαν το απόθεμα των ρολογιών, το πούλησαν στους δρόμους στην μαύρη αγορά, μοιράστηκαν τα λεφτά, έζησαν μ’ αυτά πεντέξι μήνες και μετά η βιομηχανία δεν ξαναδούλεψε ποτέ. Έβαλαν μέσα και κάτι τύπους με κιθάρες για να αυτοδιαχειριστούν την παραγωγή, αλλά ρολόι δεν έφτιαξαν ποτέ ούτε ένα. Εμ, το παιδί των λουλουδιών να φτιάξει ρολόγια ή να διαχειριστεί εργοστάσιο;
Τι τα θέτε; Ήμασταν ευτυχέστατοι τότε, πιτσιρικάδες εικοσάχρονοι μέσα στην επανάσταση και στην ουτοπία. Κάναμε βόλτες στην Κηφισιά τρώγοντας πασατέμπο (λόγω αφραγκίας) και μοιράζαμε μεταξύ μας βίλλες που θα απαλλοτριώναμε μόλις θα κάναμε την επανάσταση. Ναι, αλλά να τα ακούω αυτά από τον Γιάνη, ο οποίος εν έτει 2023 καταργεί μ’ ένα νόμο τα χρηματιστήρια, την σχέση εργοδότη – εργάτη, την σχέση κεφαλαίου – εργασίας, είναι άλλο πράγμα.
Κι όχι μόνο να τα ακούω σαν βουή απ’ τα παλιά μου, αλλά αυτά να του δίνουν και ψηφαλάκια; Τέλειο, υπέροχο, καταπληκτικό. Ο πιο καταφερτζής που πέρασε ever. Μπράβο του.
