Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Οι πολιτικοί µας, όλων των αποχρώσεων, έχουν κακομάθει. Για την ακρίβεια, τους έχουμε κακομάθει. Ειδικά τώρα που έχουμε μπροστά μας μια σκληρή εκλογική αναμέτρηση, ξεχνούν μερικές φορές τι δουλειά κάνουν εκείνοι και τι δουλειά κάνουμε εμείς. «Να κάνουμε συνέντευξη, αλλά μόνο γραπτή», «να βάλετε αυτόν τον τίτλο που σας προτείνουμε», «μα είναι ερωτήσεις αυτές που θέλετε να κάνετε; Είναι όλες πολύ επιθετικές, τι θέλετε, να με καταστρέψετε;», είναι μερικές από τις φράσεις που ακούμε αυτή την περίοδο από πολιτικούς που έχουν αγωνία για το κυνήγι του σταυρού. Και το ξαναγράφω, από πολιτικούς διαφόρων απόψεων και κάθε επιπέδου. Ξαφνιάζεσαι, βέβαια, δυσάρεστα όταν συναντάς τέτοια αντιμετώπιση από ανθρώπους που δεν το περιμένεις, υπουργούς ή στελέχη της αντιπολίτευσης. Από τους οποίους περιμένεις λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση, ανοχή και σεβασμό σε βασικούς κανόνες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ξαφνιάζεσαι όμως και θετικά όταν βλέπεις ανθρώπους σε σημαντικές θέσεις του πολιτικού μας συστήματος να μη ρωτούν καν από πριν τι θα ερωτηθούν, και να απαντούν σε όλα, χωρίς ταμπού.
Δεν είναι όμως αυτός ο κανόνας. Τώρα μάλιστα που έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο, οι απαιτήσεις των πολιτικών ξεπερνούν κάθε λογική. Κανείς δεν αναρωτιέται γιατί στις σημαντικές εφημερίδες σε δυτικές δημοκρατίες με… κανονική δημοσιογραφία δεν δημοσιεύονται ποτέ μακροσκελείς συνεντεύξεις υπουργών. Αυτά συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές χώρες.
Το περίεργο είναι, πάντως, πως οι πολιτικοί με τις παράλογες απαιτήσεις δεν καταλαβαίνουν ότι μια συνέντευξη με τους δικούς τους όρους απλά δεν διαβάζεται. Είναι τόσο απελπιστικά ξύλινη, βαρετή, προβλέψιμη. Αντε να τη διαβάσει λίγο η «πιάτσα», αλλά αυτό είναι, η χαρά του Γραφείου Τύπου και μόνο. Κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται. Προκαλούν, στην καλύτερη περίπτωση, πλήξη. Εντυπωσιακή είναι όμως και η άγνοια του κινδύνου της υπερέκθεσης. Οταν δίνεις μία ή δύο ή τρεις συνεντεύξεις την εβδομάδα, πώς μπορείς να περιμένεις ότι κάποιος θα σε «ακούσει»;
Ευτυχώς στην Ελλάδα έχουμε και καλή δημοσιογραφία. Δημοσιογράφους που ρωτούν τα πάντα, συνεντεύξεις που αναδίδουν ζωντάνια και ουσία. Οχι απαραιτήτως με επίφαση επιθετικότητας που συχνά κουράζει.
Καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών, η πίεση θα είναι μεγάλη. Οπως και η ανάγκη να ξεχωρίσουμε τη συνέντευξη από το δελτίο Τύπου με τη μορφή ερωτήσεων και απαντήσεων. Συνεντεύξεις θέλει να διαβάσει ο ψηφοφόρος-αναγνώστης, όχι διαφημιστική καταχώριση.
