Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Δεν ξέρω ποιος είχε την ιδέα του «παρένθετου πρωθυπουργού» αλλά το ΠΑΣΟΚ την πλήρωσε. Ακόμη και το 70% των ψηφοφόρων του διαφωνούν (GPO, 8/4).
Τουλάχιστον μάλλον το κατάλαβαν. Δεν την απέσυραν μεν αλλά την επαναλαμβάνουν όλο και πιο χαμηλόφωνα.
Λογικό. Η πάνδημη σχεδόν αντίδραση δεν οφείλεται τόσο στην ιδέα, όσο στη διαδικασία. Δεν έγιναν όλοι οπαδοί του Μητσοτάκη ή του Τσίπρα. Απλώς κανείς δεν θέλει να ψηφίζει και την επομένη να του λένε κάποιοι άλλοι ποιος θα γίνει πρωθυπουργός.
Εξ όσων γνωρίζω ο βασιλεύς Παύλος δεν μετέχει πλέον στις διαδικασίες.
Από την άλλη κάτι πρέπει να πει και το ΠΑΣΟΚ για να μην το καταπιούν οι μεγαλύτεροι. Σύμφωνοι.
Απλώς δεν είχε κανέναν λόγο να απαντήσει σε μια ερώτηση που δεν του θέτουν. Αρκούσε η διαβεβαίωση ότι «είμαστε υπεύθυνο και σοβαρό κόμμα, δεν θα αφήσουμε τη χώρα ακυβέρνητη». Τα υπόλοιπα μετά τις εκλογές.
Καταλαβαίνω την ανάγκη του ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευτεί το αποτέλεσμα των πρώτων εκλογών όπου θα έχει ευνοϊκότερο συσχετισμό με τη ΝΔ.
Αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να δώσει άλλοθι στον Μητσοτάκη να πάει στις δεύτερες. Κανείς σοβαρός πολιτικός δεν διανοείται «να κάνει στην άκρη» επειδή η παρουσία του δεν βολεύει τον αντίπαλο.
Και στις δεύτερες εκλογές με τέταρτη συνεχόμενη νίκη της ΝΔ από το 2019 κι έναν αριθμό βουλευτών από 147 έως 153 να δω ποιος θα τον κάνει στην άκρη.
Ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο η αντιπολίτευση παρασύρθηκε σε έναν προσωπικό αγώνα εναντίον του Μητσοτάκη. Μου είναι ακατανόητο. Και μοιάζει αυτοκτονικό.
Αντε να καταλάβω τον ΣΥΡΙΖΑ διότι αυτό είναι το στυλ του. Απλοϊκό, εχθρικό και εριστικό. Αλλά το ΠΑΣΟΚ τι λόγο είχε να εμπλακεί σε μια ακατάληπτη αντιπαράθεση της οποίας η έκβαση δεν το αφορά κι ούτε μπορεί εκ των πραγμάτων να ελέγχει;
Ο Τσίπρας τους το είπε σωστά. Δηλαδή έχετε πρόβλημα να κυβερνήσετε με τον Μητσοτάκη αλλά όχι με τη Δεξιά;
Αλλωστε τον Μητσοτάκη αν θέλουν να τον τελειώσουν, θα τον τελειώσουν οι ψηφοφόροι στην κάλπη. Δεν θα περιμένουν να δώσει το σύνθημα η Χαριλάου Τρικούπη.
Υποθέτω ότι στην ακατανόητη αυτή επιλογή έπαιξαν ρόλο διάφορα προσωπικά – και δεν εννοώ μόνο του Ανδρουλάκη που δεν τα γνωρίζω…
Είναι όμως πολλά τα προσωπικά βάρη, οι φιλοδοξίες, οι πικρίες ή οι ίντριγκες που έχουν μαζευτεί γύρω ή μέσα στο ΠΑΣΟΚ ώστε να τα αντέξει ένα κόμμα του 10% που αγωνίζεται πρωτίστως να επανέλθει στην πρώτη γραμμή.
Κι είναι κρίμα επειδή πραγματικά αγωνίζεται φιλότιμα.
