Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η Δημοκρατία κατάφερε να επιβιώσει από τη φθορά του χρόνου και της συγκυρίας, και να εδραιωθεί στα βάθη των αιώνων ως το πολίτευμα με τις λιγότερες ατέλειες, επειδή διατηρεί στον γενετικό κώδικά της μια δυσεύρετη ικανότητα να πορεύεται… μόνη. Πολλές φορές, σε πείσμα ή χωρίς εκείνους που κάθε φορά την υπερασπίζονται.
Όσα διαδραματίζονται στον δημόσιο βίο, με επίκεντρο το κόμμα Κασιδιάρη, τον… εξαγνισμό του υπό την προεδρία ενός πρώην ανώτατου δικαστικού, την αντίδραση ενός εν ενεργεία κορυφαίου δικαστικού στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και η συνεπακόλουθη παραίτησή του, προσφέρουν… καύσιμη ύλη για να φουντώσει κοινωνικά η απήχηση του συγκεκριμένου μορφώματος, με τις αποκρουστικές ιδέες για τη Δημοκρατία και τον άνθρωπο.
Η δύναμη της Δημοκρατίας ωστόσο, βρίσκεται εν πολλοίς στην αυτοπεποίθηση με την οποία ανέχεται και συμβιώνει με τους υπονομευτές της. Με τους εχθρούς της. Δείχνει ότι δεν τους φοβάται. Το σίριαλ της νομικής και όχι πολιτικής αντιμετώπισης του κόμματος Κασιδιάρη, λειτουργεί ως αναίτια αυτοαναίρεση της Δημοκρατίας απέναντι σε έναν εχθρό της.
Θα το βρούμε μπροστά μας…
