Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Δυο συνεντεύξεις μέσα σε ελάχιστες ώρες, του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη, ήρθαν να βάλουν μεγαλύτερη φωτιά στο πολιτικό σκηνικό, την ώρα που η κοινωνία βράζει, στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών.
Από την επιχειρηματολογία του Πρωθυπουργού και του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όπως και την αντίστοιχη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, προκύπτει περίπου αβίαστα το συμπέρασμα ότι δεν είναι εφικτή η συγκρότηση μιας κυβέρνησης πολλαπλών συνεργασιών, πολύ περισσότερο μια οικουμενική κυβέρνηση, στα πρότυπα εκείνης του Ξενοφώντα Ζολώτα, την περίοδο 1989-1990.
Το πολιτικό σύστημα ωστόσο, έχει… αυτοπαγιδευτεί. Με τη ρητορική “φταίμε όλοι, διαχρονικά”, για την τραγωδία των Τεμπών, η κοινωνία μπορεί εύκολα να απαντήσει “βρείτε τα όλοι”. Μαζί…
Ένα σενάριο οικουμενικής κυβέρνησης, την οποία ξορκίζουν οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων, μάλλον όμως θα… ονειρεύονταν να δουν στην Ελλάδα η πολιτική ηγεσία των Βρυξελλών, πρεσβείες με διεύθυνση… στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και φυσικά το εγχώριο οικονομικό σύστημα.
Ειδικά αν, στην πρώτη κάλπη που θα στηθεί τον Μάιο, όπως προανήγγειλε ο Πρωθυπουργός στον Σταύρο Θεοδωράκη, τα μεγάλα κόμματα συγκεντρώσουν αθροιστικά πολύ χαμηλό αριθμό ψήφων. Όπως τον Μάιο του 2012…
