Γράφει η Ράνια Τζίμα
Τις κρίσιμες ώρες, κρινόμαστε όλοι πολύ πιο αυστηρά για τις επιλογές μας και τις τοποθετήσεις μας γιατί αυτές αποκτούν άλλο ειδικό βάρος αλλά κυρίως γιατί μπορεί να αφήσουν ανεξίτηλο αποτύπωμα μέσα στον χρόνο όχι μόνο για εμάς τους ίδιους αλλά για την κοινωνία συνολικά.
Ακούω τη γραμμή της κυβέρνησης τα τελευταία 24ωρα όπως εκφράζεται από όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ότι «δεν φταίμε μόνο εμείς, φταίμε όλοι».
Κάποια στιγμή μάλιστα παραλίγο να πιστέψω ότι για όλα φταίει ο Ρέππας… αλλά τέλος πάντων. Η γραμμή αυτή μου θύμισε το «μαζί τα φάγαμε». Ας προσπαθήσουμε όμως όλοι μαζί να θυμηθούμε πού μας οδήγησε πολιτικά το «μαζί τα φάγαμε».
Μας οδήγησε, σε συνδυασμό προφανώς με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής, στην ανάδειξη και στην ενίσχυση σχημάτων, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβρισκαν ποτέ τον δρόμο τους προς την ελληνική Βουλή, όπως η νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή που «ντύθηκε» κόμμα, όπως η Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη ή όπως η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, χωρίς βεβαίως να ισχυρίζομαι ότι οι τρεις περιπτώσεις είναι ίδιες.
Ομως οι πολίτες που ψήφισαν κατά χιλιάδες Χρυσή Αυγή ήταν όλοι φασίστες; Οσοι ψήφισαν την Ενωση Κεντρώων ήταν κεντρώοι ψηφοφόροι; Προφανώς όχι. Ηταν πολίτες που στην προσπάθειά τους να στείλουν ένα μήνυμα απόρριψης προς το «σύστημα» και τους εκφραστές του – όπως τους εννοούσαν – βρήκαν καταφύγιο σε αυτές τις πολιτικές επιλογές.
Πολύ φοβάμαι, τρέμω για την ακρίβεια, στην ιδέα ότι μπορεί μετά τα Τέμπη να έχουμε ανάλογες εξελίξεις. Διότι εδώ έχουμε δύο ακόμη παράγοντες που πρέπει να συνυπολογίσουμε.
Πρώτον, οι κάλπες είναι πολύ κοντά στα τραγικά γεγονότα και δεύτερον, και κυριότερο, η αντίδραση αυτή τη στιγμή εκδηλώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη λεγόμενη Gen Z. Αυτά τα παιδιά έχουν βγει στους δρόμους, εκεί έχει σωρευτεί πολλή οργή, πολλά από αυτά τα νέα παιδιά θα ψηφίσουν ίσως και για πρώτη φορά, εκ των πραγμάτων είναι ίσως λιγότερο διαμορφωμένα πολιτικά και άρα περισσότερο ευεπίφορα στα πολιτικά μηνύματα.
Αρα προφανώς μπορώ να δω τη σκοπιμότητα της πολιτικής σωτηρίας πίσω από τις τρεις αλλαγές «γραμμής» που έχει κάνει ο Πρωθυπουργός για την υπόθεση των Τεμπών μέσα σε δέκα ημέρες και πως οι αλλαγές αυτές μπορεί να σχετίζονται με τις ποιοτικές και ποσοτικές μετρήσεις που φτάνουν στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ωστόσο η ευθύνη εδώ είναι μεγαλύτερη και οφείλει να ξεπεράσει τα στενά κομματικά όρια του πολιτικού οφέλους. Η γραμμή «φταίμε όλοι» μπορεί να οδηγήσει πολίτες, ίσως και νέα παιδιά, στον χώρο της λεγόμενης «αντισυστημικής» ψήφου και να έρθουμε μετά όλοι μαζί αντιμέτωποι με δυσάρεστες εκπλήξεις την επομένη των εκλογών, με τις οποίες θα κληθούμε να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Τότε ποιος θα πάρει την ευθύνη γι’ αυτό…
