Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Σενάρια «οικουμενικών» λύσεων άρχισαν να κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία, στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας των Τεμπών, και του ενδεχομένου να καταγραφεί στις εκλογές συνολική καταδίκη του πολιτικού συστήματος, οριζόντια και άκριτα.
Οι… σεναριογράφοι μάλιστα προχώρησαν αρκετά βήματα παρακάτω, δίνοντας και συγκεκριμένη ταυτότητα, σε όσους θα μπορούσαν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους σε τέτοιες, πρωτόγνωρες για τη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία στιγμές.
Ένα από τα ονόματα που ακούστηκαν έντονα ήταν εκείνο του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας, Γιάννη Στουρνάρα, λόγω του υπερκομματικού προφίλ του και της ευχέρειας που έχει να συνομιλεί με τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, εντός και, κυρίως εκτός συνόρων.
Κύκλοι του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας ωστόσο, έσπευδαν να σημειώσουν με νόημα στις σχετικές οχλήσεις που τους έγιναν, ότι ο Γιάννης Στουρνάρας δεν έχει τη φιλοδοξία να γίνει…. Ζολώτας. Σε μια ευθεία παραπομπή στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα, με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της τότε Αριστεράς, από τον Νοέμβριο του 1989 μέχρι τον Απρίλιο του 1990.
