Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Μια χαρά βρήκα τα μέτρα που ανακοίνωσε χθες για τους σιδηροδρόμους ο Γεραπετρίτης.
Μακάρι να εφαρμοστούν και να αποδώσουν.
Αλλά έχω μια απορία. Γιατί χρειαζόταν να περιμένουμε 57 νεκρούς για να αποφασιστούν και να ανακοινωθούν;
Ούτε η «μείωση του μεταφορικού έργου», ούτε «ο καλύτερος συντονισμός στο πλαίσιο των σημερινών τεχνολογικών δυνατοτήτων», ούτε «η άμεση παροχή τεχνογνωσίας και βοήθειας από την ΕΕ» αποτελούν τίποτα τρομερές επινοήσεις, τις οποίες κανείς δεν θα μπορούσε να έχει σκεφτεί πριν από έναν μήνα ή έναν χρόνο.
Γιατί λοιπόν έπρεπε να συμβεί το κακό για να καταλήξουμε σε σχεδόν αυτονόητα μέτρα;
Μη μου ζητάτε να απαντήσω. Γιατί η απάντηση αυτή αποτελεί διαχρονικά το μεγαλύτερο μυστήριο της σύγχρονης Ελλάδας. Για κάποιον λόγο όλα τα κάνουμε εκ των υστέρων.
Τα μέτρα αυτά θα είχαν αποτρέψει την τραγωδία; Ομολογώ πως δεν το γνωρίζω αλλά ούτε θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά.
Τουλάχιστον όμως θα είχαμε δοκιμάσει κάτι.
Διότι το πρόβλημα έχει δύο όψεις.
Από τη μια πλευρά, είναι το ίδιο το δυστύχημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς. Ολα τα στοιχεία που έρχονται καθημερινά στο φως επιβεβαιώνουν πως πρόκειται για μια συρροή τραγικών λαθών του σταθμάρχη.
Από τα ηχητικά ντοκουμέντα προκύπτει ότι ο άνθρωπος βρέθηκε σε πανικό κι ούτε ήξερε τι έκανε.
Αντιλαμβάνομαι ότι η Δικαιοσύνη θα αναζητήσει ευθύνες και από τους παρακείμενους. Από τους δύο σταθμάρχες της βάρδιας που την κοπάνησαν νωρίτερα έως όποιους επιχείρησαν να καλύψουν άλλους.
Ολοι φυσικά ευχόμαστε να δράσει γρήγορα κι αποτελεσματικά ώστε να αποδοθούν ακριβοδίκαια οι ευθύνες από την ίδια. Δεν είμαστε Φαρ Ουέστ…
Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει το ζήτημα της ασφάλειας και του εκσυγχρονισμού των σιδηροδρόμων. Εκεί δεν βγάζεις άκρη με τις ατελείωτες μπερδεψοδουλειές, τις αναβολές και τις καθυστερήσεις που μεσολάβησαν από το 2014.
Χρειάστηκαν οκτώμισι χρόνια και τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις για ένα έργο που τελικά δεν ολοκληρώθηκε. Ο καθένας δείχνει τον διπλανό, τον προηγούμενο ή τον επόμενο.
Μια κυβέρνηση δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να κάνει κάτι για το πρώτο. Αλλά θα έπρεπε να έχει κάνει κάτι για το δεύτερο.
Κι αν έχουν μια χρησιμότητα η «επιτροπή εμπειρογνωμόνων» ή «η τεχνογνωσία και η βοήθεια» από την ΕΕ ή τα «μέτρα του Γεραπετρίτη» είναι ακριβώς αυτή: να εντοπιστούν και να καλυφθούν τα κενά.
Τα οποία δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως και έπρεπε και μπορούσαν να εντοπιστούν και να καλυφθούν νωρίτερα.
