Γράφει η Ράνια Τζίμα
Περπατώντας στις γειτονιές της Αθήνας τα τελευταία 24ωρα αυτό που βλέπει κανείς είναι πρόσωπα σκυθρωπά, κεφάλια σκυφτά, βλέμματα γεμάτα απορία και θλίψη. Η συζήτηση παντού μία και μοναδική: «γιατί χάσαμε αυτά τα παιδιά». Πώς να το χωρέσει ο νους. Πώς να «μεταβολιστούν» αυτά τα συναισθήματα. Πού να τα τοποθετήσει κανείς. Από ποια λογική εξήγηση να πιαστεί κάποιος για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτό που συμβαίνει στην ψυχή. Σε ποιες λέξεις να τα χωρέσει για να τα βγάλει από μέσα του.
Δεν υπάρχουν λέξεις να τα χωρέσουν. Οι αναγωγές αυτόματες. Σε αυτό το τρένο θα μπορούσε να είναι το παιδί του καθενός μας. Και τι θα κάναμε αν ήταν το δικό μας παιδί. Τι μπορεί να πει κανείς σε αυτές τις οικογένειες. Από όσα είδα και άκουσα τα τελευταία εικοσιτετράωρα, μου έμεινε μια μάνα έξω από το νοσοκομείο της Λάρισας με το βλέμμα χαμένο να λέει «τον καλώ και δεν απαντάει» έψαχνε τον γιο της… Ενα λεπτό να καθυστερήσει να σου απαντήσει το παιδί σου και τρελαίνεσαι, κι εκείνη ήξερε ότι ο γιος της ήταν στο τρένο και τον έψαχνε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο.
Δεν ήταν η πιο τραγική αποτύπωση αλλά μάλλον μου έμεινε γιατί είναι αυτή η αγωνία που νιώθει καθημερινά κάθε γονιός. Το πένθος αυτή τη φορά είναι πραγματικά εθνικό διότι τα ίδια συναισθήματα και οι ίδιες σκέψεις διατρέχουν ολόκληρη τη χώρα μέχρι και τον τελευταίο πολίτη. Ντρέπομαι γι’ αυτό, αλλά ούτε εγώ έχω τις λέξεις. Ενα πράγμα όμως σκέφτομαι. Οτι αυτό δεν είναι δυστύχημα, είναι έγκλημα και μάλιστα βαρύτατο. Ολοι ήξεραν ότι τα τρένα πήγαιναν και έρχονταν «τυφλά» και το επέτρεπαν. Επέτρεψαν οι δεκάδες ζωές νέων ανθρώπων να βρεθούν στο έλεος ενός οποιουδήποτε ανθρώπινου λάθους. Σε ποια κανονική χώρα του πλανήτη αφήνει κανείς την ευθύνη για τόσες ανθρώπινες ζωές σε ένα και μόνο ανθρώπινο χέρι.
Ενα έγκλημα που γίνεται κάθε μέρα και για την ακρίβεια 4 φορές την ημέρα γιατί τόσα είναι τα δρομολόγια Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Και το έγκλημα θα είναι ακόμη μεγαλύτερο και εν γνώσει όλων αν τα τρένα της χώρας συνεχίσουν να κυκλοφορούν με αυτούς τους όρους ασφαλείας. Θα σημαίνει ότι εν γνώσει μας παίζουμε ανθρώπινες ζωές στα ζάρια. Και κάτι ακόμη. Επιτελικό δεν είναι το κράτος που σου δίνει τη δυνατότητα να παίρνεις ένα χαρτί πατώντας ένα κουμπί στον υπολογιστή σου αντί να πας στα ΚΕΠ. Επιτελικό είναι το κράτος που προστατεύει ανθρώπινες ζωές.
