Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ένα πολιτικό σύστημα ατροφικό και με ατελή διεργασία ενσυναίσθησης, ήταν περίπου δεδομένο ότι θα όδευε προς την αυτοκαταστροφή, στη σκιά μιας ανείπωτης τραγωδίας, όπως εκείνη με το δυστύχημα των Τεμπών.
Η δημόσια ρητορική που αναπτύσσεται και αναπαράγεται, σε συνδυασμό με υφολογικά αποκρουστικές τοποθετήσεις, προσλαμβάνει χαρακτηριστικά ανατροφοδοτούμενης, ασύμμετρης απειλής.
Η κοινωνία πενθεί. Και αυτό το συλλογικό πένθος μετατρέπεται ήδη σε τυφλή οργή, όσο αντί για τη σιωπή της μεταμέλειας, ακούγονται αίσχη…
