Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η χώρα από την οποία ο Διαφωτισμός… πέρασε και δεν ακούμπησε. Προσπέρασε μελαγχολικά. Μια χώρα που καταδικάστηκε σε διαρκή παρακμή τα τελευταία 14 χρόνια, με τα άκρα και τις ακρότητες να έχουν επιβάλλει το μίσος και τον διχασμό ως κυρίαρχα εθνικά σενάρια.
Μια χώρα παραδομένη στη φθορά, με ένα πολιτικό προσωπικό εγκληματικά ακατάλληλο να κατανοήσει την έννοια της πολιτικής διεύθυνσης του έθνους, με ένα μιντιακό κατεστημένο ενσωματωμένων χειροκροτητών, με την έννοια της ηγεσίας να απουσιάζει από κάθε πτυχή του δημοσίου βίου.
Στα Τέμπη, ακούγεται ο θρήνος για τη Δημοκρατία μας. Που κατάντησε όμηρος των χειρότερων, των ελάχιστων, των τελευταίων. Ένας θρήνος που ακούγεται συνεσταλμένα, κάνοντας υποσυνείδητα χώρο για τα ουρλιαχτά των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους.
Ο Αριστοτέλης, τα είχε πει όλα… “Εστιν ουν τραγωδία, μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας”.
