Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Ακολουθώντας για ακόμη μία φορά τα χνάρια της επικαιρότητας θα σταθώ στον καταστροφικό σεισμό στην Τουρκία και τη Συρία και τις αντιδράσεις μίας μικρής – ευτυχώς – μερίδας του κόσμου, η οποία κατέκρινε τη συγκινησιακή φόρτιση των υπολοίπων για αυτή την απερίγραπτη τραγωδία που αφήνει πίσω της νεκρούς και ξεκληρισμένες οικογένειες.
Η αλήθεια ήταν ότι δίσταζα να γράψω, νιώθοντας ντροπή στο να προβάλλω τη σκέψη μου για τις αντιδράσεις των άλλων όταν τόσος κόσμος έχει χαθεί και άλλος τόσος χαροπαλεύει στα συντρίμμια. Μία ανάρτηση όμως, την οποία είδα πριν από μερικές ημέρες με ώθησε να καταθέσω τον συλλογισμό μου, θεωρώντας ότι πέρα από τους φαινομενικά «ακραίους» ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούν κατά βάση το πνεύμα αντιλογίας σε κάθε καλόψυχη αντίδραση, υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους ως καθοδηγητές της κοινής γνώμης χλευάζοντας επιλεκτικά στην προκειμένη περίπτωση την ανθρωπιά των άλλων με την ευτελή δικαιολογία ότι έχουν επιλεκτική μνήμη.
Προσωπικά ανήκω σε εκείνους τους ανθρώπους που έχω μάθει να σέβομαι και να αγαπώ την Πατρίδα μου αντιδρώντας σε κάθε πράξη ή πρόσωπο που υποτιμά τα ιδανικά που την απαρτίζουν. Και έχω πολλές φορές αναφερθεί στη διεθνή άλυτη αδικία της διχοτόμησης της Κύπρου. Πέρα όμως από τα πατριωτικά μου αισθήματα, είμαι άνθρωπος και έχω μάθει από μικρό παιδί να σέβομαι και να λυγίζω μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Και ο ανθρώπινος πόνος υπάρχει και στην Τουρκία και στη Συρία, πόνος που λίγα χιλιόμετρα και σύνορα πιο κοντά μπορούσε να ήταν δικός μου ή των συμπατριωτών μου.
Ο καθένας από εμάς είναι ανίσχυρος μπροστά σε μία φυσική καταστροφή, αλλά την ίδια στιγμή γεμίζει από ανθρωπιά για το δράμα εκείνων που τη βιώνουν. Με τον ίδιο τρόπο που απεύχεσαι το κακό κάποιου που σε έχει βλάψει, γιατί η δική σου ψυχή δεν τροφοδοτείται από πράξεις εκδίκησης και κατάρες. Εξάλλου, στο τέλος της κάθε ημέρας, αυτό που μένει είναι η αγάπη και η συμπόνια που κουβαλάμε μέσα μας για τους γύρω μας και, σε τελική ανάλυση, αυτά τα συναισθήματα αποτελούν στέρεη βάση για τον αυτοσεβασμό μας.
