Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Με το άρθρο μου αυτό τείνω να καταλήξω γραφική ετεροχρονισμένα. Αναφερόμενη σε μία εθνική τραγωδία που ήδη αρχίζει να ξεθωριάζει μπροστά στις επόμενες άσχημες ειδήσεις που ετοιμάζονται να καταλάβουν τη θέση της. Σαφέστατα πρόκειται τον 29χρονο υποσμηναγό Μάριο – Μιχαήλ Τουρούτσικα και τον 31χρονο κυβερνήτη Ευστάθιο Τσιτλακίδη, οι οποίοι όπως γνωρίζουμε βρήκαν τραγικό θάνατο όταν το διθέσιο αεροσκάφος (F4- Phantom) συνετρίβη στην Ανδραβίδα.
Τη στιγμή που πληκτρολογώ το κείμενο μου νιώθω ότι υποκρίνομαι. Γιατί δεν είμαι εγώ στη θέση των δικών τους ανθρώπων και ο πόνος τους όσο και αν με «αγγίζει» δεν είναι αυθεντικά δικός μου. Όπως και τόσες προηγούμενες τραγωδίες που συνηθίζουμε να διώχνουμε από τη μνήμη μας λίγες ημέρες μετά. Γιατί μόνο όταν έχεις ζήσει με έναν άνθρωπο και μετά τον χάνεις μπορείς πραγματικά να αισθανθείς το κενό που αφήνει με τον θάνατο του.
Και τι θάνατο! Ένδοξο και τραγικό την ίδια στιγμή. Έναν θάνατο προμελετημένο, καθώς οι ίδιες οι ασκήσεις αφήνουν πάντα το ενδεχόμενο ατυχήματος στον χρόνο τελέσεώς τους. Όμως είναι στη φύση εκείνων των ανθρώπων να επιλέγουν τον ηρωισμό σαν στάση ζωής, σαν επαγγελματική κατάρτιση. Σαν το χρέος τους προς την Πατρίδα, η οποία κυριαρχεί στη σκέψη τους. Ως μέρος της αγωγής που λαμβάνουν από την παιδική τους ηλικία.
«Αγωγή», πόσο σπάνια λέξη στη σύγχρονη καθημερινότητα. Όταν τα πρότυπα που προβάλλονται είναι πρόσωπα που συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας για τους λάθος λόγους. Για τους κοιλιακούς, την αθυροστομία τους, τον σνομπισμό τους, εν γένει τη γελοιότητα της συμπεριφοράς τους, την οποία στηρίζουν σε σαθρά θεμέλια. Και είμαστε όλοι εμείς οι θεατές που ενισχύουμε το γελοίο της ύπαρξής τους.
Αν λοιπόν με την αφορμή μίας τραγωδίας καθίσουμε να αναλογιστούμε τον τρόπο που αξιολογούμε τους ανθρώπους θέτοντας ως μέτρο σύγκρισης τα δύο παλικάρια που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος, ίσως μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε και τα δικά μας δεδομένα και ζητούμενα, τα οποία θα έπρεπε να έχουν για σημείο αναφοράς την ίδια την Πατρίδα και την ανάγκη και την επιθυμία μας να την τιμούμε με τα λόγια και τις πράξεις μας!
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
