Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τέως… γενικώς. Τέως βασιλιάς, τέως αρχηγός κράτους. Η απώλεια του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ έρχεται να προστεθεί ως… πονοκέφαλος, στη δημόσια σφαίρα και την ακατανίκητη γοητεία που ασκεί στον λαό μας ο διχασμός.
Η συζήτηση που ξεκίνησε για το αν θα πρέπει να κηδευτεί με τιμές αρχηγού κράτους, υπό την πρόνοια της ελληνικής Δημοκρατίας, είναι εξόχως ενδεικτική της αδυναμίας μας να αντικρίσουμε και να αποδεχτούμε τις μεγάλες αλήθειες.
Ο τέως βασιλιάς, ως τελευταίος εκπρόσωπος της μοναρχίας στην Ελλάδα, συνδέθηκε με ένα πολίτευμα που υπονόμευσε τη Δημοκρατία στον τόπο μας. Με συχνές, άγαρμπες και μοιραίες παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή, που από γενιά σε γενιά έφθινε. Και αυτό από μόνο του, εξηγεί πολλά.
Η υστεροφημία της μοναρχίας στην Ελλάδα συρρίκνωσε την απήχησή της σε κάθε γενιά, που έπαιρνε τη σκυτάλη από την προηγούμενη. Διάβαζε την Ιστορία, καταλάβαινε και αποφάσιζε. Και χάρη στον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος πήρε τη γενναία πρωτοβουλία, την οποία δεν τολμούσε κανένας άλλος πολιτικός, ειδικά από τον χώρο της (Κεντρο)Δεξιάς, ο ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία να αποφασίσει, μέσω δημοψηφίσματος, ότι το πολίτευμα που προτιμούσε για το μέλλον ήταν η αβασίλευτη Δημοκρατία.
Ελέω θεού ηγέτες, ανήκουν σε προγενέστερες εποχές. Σε εποχές υστέρησης της προόδου. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, ως προσωπικότητα ήταν μάλλον συμπαθής, και σε κάθε περίπτωση δεν συνέβαλε στον εθνικό διχασμό, αλλά επέλεξε την αξιοπρέπεια της αποστασιοποίησης.
Η Δημοκρατία συγχωρεί. Αλλά δεν θα ξεχάσει τα δεινά που προκάλεσε στο έθνος το πολίτευμα, τελευταίος εκπρόσωπος του οποίου ήταν ο Κωνσταντίνος. Γι’ αυτό και δεν θα πενθήσει ως εθνική συλλογικότητα. Ο κάθε οπαδός της μοναρχίας, ελεύθερα…
