Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τα Μνήμονια αφαίρεσαν το φως από τον εθνικό ορίζοντα. Και όχι μόνο. Η εθνική τραγωδία της εποχής των Μνημονίων κατέβασε επίπεδο και… ποιότητα, που θα έλεγε και ο λατρεμένος της διαπλοκής Κώστας Σημίτης, στο αποτύπωμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Περί ηγεσίας, ούτε λόγος. Γελάστε άφοβα…
Το 2023 και το 2024 θα στηθούν στην Ελλάδα πολλαπλές κάλπες. Για τις εθνικές εκλογές το 2023, τουλάχιστον δυο, ακόμη μια για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, και το 2024 σίγουρα για τις ευρωεκλογές, και πιθανότατα ακόμη μια για τις εθνικές εκλογές.
Ποιοί είναι όλοι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο και επομένως την εμπιστοσύνη μας. Υπάρχουν φυσικά οι εξαιρέσεις άξιων και αξιοπρεπών ανθρώπων, υπάρχει ωστόσο και η παρέα της παρακμής. Περαστικοί, οι οποίοι μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και ηθικά φρένα, διεκδικώντας μονάχα το προσωπικό συμφέρον τους. Τσιρίδες διχασμού, μίσους και υστερίας, που εγκλωβίζουν τη δημόσια συζήτηση στη φθορά, χωρίς την οποία δεν μπορούν να επιβιώσουν οι ίδιοι. Και φυσικά… ανεπάγγελτοι, που αν προσθέσουν την ιδιότητα του αιρετού στο βιογραφικό τους, θα έχουν αντικειμενικό πρόβλημα βιοπορισμού, λόγω έλλειψης προσώπων.
Αυτή είναι η Ελλάδα… που θα έλεγε και πάλι ο καταλληλότερος για τη διαπλοκή Κώστας Σημίτης. Η Ελλάδα που συζητάει για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, με όρους… καφενείου. Θεωρώντας ότι τα κλοπιμαία του Έλγιν μοιάζουν με τη… σημαία που πήρε ο αέρας στα Ίμια.
