Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2023
Οι γιορτινές μέρες… Με τη δική τους, αυτόνομη και γεμάτη αυτοπεποίθηση ταυτότητα, που προσφέρουν την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος δεν επαρκεί, όταν οι στιγμές είναι γεμάτες πινελιές ολοκλήρωσης, ή ότι ο χρόνος… δεν τελειώνει, όταν η μοναξιά απλώνει την αχρείαστη γοητεία της στο μυαλό και την καρδιά.
Μέρες που προσφέρουν την ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε. Με τους δικούς μας ανθρώπους, όποιους προσδιορίζει ο καθένας ως συναφείς με τη δυσεύρετη προσδιοριστική ταυτότητα, με φίλους, με γνωστούς. Με άλλους. Φυσικά, και με τον εαυτό μας.
Συναντήσεις που διευκολύνουν τις μεγάλες συζητήσεις, για τις μεγάλες αλήθειες. Όσα ζούμε, όσα δεν ζούμε, όσα θα θέλαμε να ζήσουμε. Και καθώς οι συγκεκριμένες γιορτινές ημέρες συνυπάρχουν με την ωδή στην κυριαρχία της ελπίδας απέναντι στον φόβο, όπως συμβαίνει σε κάθε πρόλογο μιας καινούριας εποχής, οι συζητήσεις επεκτείνονται στις συλλογικές αγωνίες. Πού πάμε, και με ποιούς…
Στα προλογικά βήματα μιας καινούριας χρονιάς με πληθωρισμό από αναμενόμενες πολιτικές εξελίξεις, λόγω των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων που αναμένεται να διεξαχθούν, μέχρι να διαμορφωθεί και να εδραιωθεί μια καινούρια πολιτική ηγεμονία, με χαρακτηριστικά βιωσιμότητας και σταθερότητας, οι συζητήσεις των γιορτινών ημερών επιβεβαίωσαν μια άβολη αλήθεια.
Την ασυγχώρητα μεγάλη απόσταση που χωρίζει το «σύστημα» από την κοινωνία. Τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, από τους πολίτες και τις πραγματικές ανάγκες τους, τις πραγματικές και επείγουσες καινούριες προτεραιότητες, την πραγματικότητα… γενικώς.
Στην επιστήμη της κλινική ψυχολογίας, οι ατομικές διαδρομές ενθαρρύνονται να αναζητήσουν άφοβα το σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη. Εκεί όπου τέμνονται αγωνίες και απογοητεύσεις, με προσδοκίες και ελπίδες. Ιδανικά, η αρμονική συνύπαρξη των συναισθηματικών οξύμωρων, διαμορφώνει συνθήκες επιβίωσης. Διεκδίκησης της ευδαιμονίας, όπως την αντιλαμβάνεται, την κατανοεί και την αποδέχεται ο καθένας.
Στη σημερινή Ελλάδα, το σημείο τομής των οξύμωρων δεν προσφέρει ρεαλιστικά επιχειρήματα αισιοδοξίας για το μέλλον. Το έθνος μας μοιάζει παραδομένο στην παρακμή, εγκλωβισμένο στη φθορά, σε κατάσταση ομηρίας από τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, πολλαπλασιάζουν το μίσος και ενθαρρύνουν τον εθνικό διχασμό.
Η σιωπηλή οργή της κοινωνίας υποψιάζει για… τέρατα στις επόμενες εκλογές. Σε κάθε επόμενες εκλογές. Η φθορά μας πρόλαβε…
