Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η φωτογραφία από ένα… επικών διαστάσεων στιγμιότυπο του 2003. Ο Κώστας Σημίτης, ο… καταλληλότερος των δημοσκοπήσεων, επαιτεί από τον Τόνι Μπλερ την επιστροφή-δανεισμό των Γλυπτών του Παρθενώνα, για να κερδίσει πόντους ενόψει των εκλογών του 2004, απέναντι στον Κώστα Καραμανλή.
Τα Γλυπτά, φυσικά δεν επέστρεψαν, και ο… καταλληλότερος δείλιασε να δεχθεί την κρίση των Ελλήνων για την εποχή διαφθοράς που σηματοδότησε η διακυβέρνησή του, αρνούμενος να φτάσει ως τις κάλπες για να αντιμετωπίσει εκείνος τον Κώστα Καραμανλή, και παραδίδοντας την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ως… θαμπό δαχτυλίδι, στον τελευταίο τον Παπανδρέου, τον Γιώργο.
Η συζήτηση περί… με κάποιον τρόπο επιστροφής των Γλυπτών στην Ελλάδα του 2023, έχει εξαιρετικά προβληματικά χαρακτηριστικά. Και φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι τη διακινούν κυρίως… ορφανά του καθεστώτος Σημίτη, περαστικοί από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, με ηθική απόσταση από την ιδεολογική κληρονομιά της Κεντροδεξιάς και την αξιακή ταυτότητα της κοινωνικής βάσης της.
Το μείζον ζήτημα των Γλυπτών δεν μπορεί να… γκριζαριστεί, όπως το Αιγαίο μετά την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, επί εποχής Σημίτη. Δεν υπάρχει τρίτη χρωματική παραλλαγή, υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Τα κλοπιμαία από τον Έλγιν επιστρέφονται στα θύματα, δηλαδή στην Ελλάδα. Δεν δανείζονται, δεν παραχωρούνται, δεν γίνεται αποδεκτή και ανεκτή καμία συνθήκη που να αναγνωρίζει στους ληστές ιδιοκτησιακά δικαιώματα.
Τα Γλυπτά του Παρθενώνα δεν είναι σαν τη… σημαία που πήρε ο αέρας στα Ίμια. Στέκονται αγέρωχα απέναντι στη φθορά του χρόνου. Και περιμένουν υπομονετικά να επιστρέψουν σπίτι τους. Όχι ως… κλεπταποδοχή.
