Του Φρίξου Παλαιολόγου
Καθώς ο Λούλα ντα Σίλβα ορκίστηκε Πρόεδρος της Βραζιλίας, για μια τρίτη θητεία, σε ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα πολιτικά comeback, αν σκεφτεί κανείς ότι βρέθηκε ακόμη και στη φυλακή, η ανθρωπότητα τον παρακολουθεί με προσοχή. Ακόμη περισσότερο, τον παρακολουθεί η Ιστορία.
Ναι, ηγείται μιας μεγάλης πληθυσμιακά χώρας, με μεγάλα προβλήματα και μεγάλες ανισότητες. Μια κοινωνική προσέγγιση στις τρέχουσες ανάγκες λοιπόν, θα έστελνε το μήνυμα και στις υπόλοιπες πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, να αλλάξουν ρότα.
Εκείνο ωστόσο που θα καθορίσει τη θητεία του, την υστερόφημία του και το πώς θα τον θυμάται η Ιστορία, είναι η μεταχείριση του Αμαζονίου. Αν θα σταθεί συνεπής στην υπόσχεσή του να διασώσει το περιβάλλον, και μαζί το κλίμα που επηρεάζεται στον πλανήτη, υπονομεύοντας το παρόν αλλά και το μέλλον όλων μας.
Ακόμη βέβαια και αν θέλει, υπάρχει το μεγάλο ερώτημα για το κατά πόσο μπορεί. Αν δηλαδή είναι ήδη (πολύ) αργά…
