Της Ελένης Κρικέλη
Εσύ έχεις στέκι;
Ξέρεις,
εκεινο το μέρος το οποίο για πρώτη φορά βρίσκεσαι διοτι εσυ εχεις επιλέξει να πας εκει,
Να βρεθείς εκεί,
Να πηγαινοερχεσαι καθε φορα σε αυτο
απο επιλογη σου και οχι γιατι καποιοι αλλοι σε τραβηξαν εκεί.
Ειναι εκεινο το στέκι οπου πας καθε φορα με πληθώρα συναισθημάτων, συναντας τον άνθρωπο εκείνον με τον οποίο μοιράζεσαι τα εσώψυχα σου και συναμα αποχαιρετάς στο τέλος με αγάπη και την χαρά της επιστροφής.
Γιατι έτσι είναι!
Οταν βρισκεσαι στο στεκι το οποίο μονος σου αναζήτησες και εκει μονος σου βρίσκεις ακομη εναν άνθρωπο που εντελει σε αυτο το στέκι τα λέτε παρέα,
Οι περιττές σκέψεις κάπως αφοπλιζονται και λαμβανουν ενεργό ρολο οι πραγματικά σημαντικές.
Ειναι να βρεις το στεκι σου και απαξ και το βρεις τοτε παραμενει μια ενεργή αφετηρία,
Μια διαρκή πορεία,
Ενα μονοπάτι με πολλές ομορφιές με φθινοπωρινές μέρες, με κρυες μέρες και με την ζεστη της άνοιξης και του καλοκαιριού στο οποίο καθε φορα, μεσα απο το στεκι αυτο πορευεστε παρέα.
Εσεις έχετε βρει το στεκι σας? Ή τα στεκια σας?
Εμενα πάντως ενα δεσπόζει εδω, αναμεσα στα πράσινα δένδρα καπου στην όμορφη Αθήνα
