Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Όταν ο Κώστας Καραμανλής, πριν από τις μοιραίες για το εθνικό μέλλον εκλογές του 2009, μας προειδοποιούσε για το φούσκωμα των άκρων στο πολιτικό σύστημα, δεν αναφερόταν μονάχα στις ακροδεξιές συμμορίες που έκτοτε κέρδισαν ζωτικό χώρο στον δημόσιο βίο, με ταυτοτικό στοιχείο τον ολοκληρωτισμό και την εμπέδωση κλίματος μίσους και διχασμού στην ελληνική κοινωνία.
Ο μακροβιότερος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ελλάδας ως “ανεξάρτητης” χώρας, δηλαδή εκτός Μνημονίων, και ο μοναδικός τον οποίο μέχρι και σήμερα μια πλειοψηφική τάση στην ελληνική κοινωνία αναγνωρίζει ως “πατριώτη” και “έντιμο” περιέγραφε επιπλέον σχηματικά αυτό που τα τελευταία χρόνια προσδιορίζεται στη χώρα μας ως ακραίο Κέντρο.
Περαστικοί από κόμματα, με συνήθη αφετηρία τον αυτοαποκαλούμενο εκσυγχρονισμό της εποχής της διαφθοράς, επί διακυβέρνησης Σημίτη, εραστές της γοητείας που τους ασκεί η τυχοδιωκτική επιδίωξη της προσωπικής ευζωίας, ασπόνδυλες προσωπικότητες που πλάθουν την ιδεολογική και ηθική ταυτότητά τους, ανάλογα με το… αφεντικό που κάθε φορά επιλέγουν να υπηρετήσουν.
Ως περαστικοί, αδυνατούν αλλά και… κυνικά δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τον γενετικό κώδικα της κοινωνικής βάσης της παράταξης την οποία συγκυριακά υποστηρίζουν. Και έτσι, καθίστανται φαιδροί στη δημόσια υπεράσπισή της. Αυτό που λέμε… πεταμένα λεφτά, καθώς η δυνατότητά τους να παρεμβαίνουν και να επηρεάζουν, έχει απήχηση ανάλογη κομματικών σχηματισμών του… 1%, που στο παρελθόν επίσης τους γοήτευαν, ως δήθεν εκσυγχρονιστές, δήθεν φιλελεύθεροι, δήθεν προοδευτικοί, δήθεν κεντρώοι.
Δήθεν… γενικώς. Αφόρητα επιζήμιοι ωστόσο, καθώς η δική τους εμπλοκή με ένα κόμμα, απομακρύνει από το κόμμα αυτό πολλαπλάσιους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του. Αδιάφορο τους είναι, αλλά διαπιστωμένο.
Το ακραίο Κέντρο, λόγω της μητρικής σχέσης του με τη νοοτροπία της εποχής Σημίτη, διακρίνεται από τοξικό, μολυσματικό, διεφθαρμένο dna. Και τα τελευταία χρόνια επιχειρεί να μολύνει με αυτό το χαλασμένο γενετικό υλικό, τη Νέα Δημοκρατία. Την παράταξη που ίδρυσε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως ιστορικό αντίπαλο των άκρων. Της ακροδεξιάς και των… άλλων.
Η Εύα Καϊλή, που αμαύρωσε τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας, σε μια εποχή κατά την οποία η χώρα μας ήθελε να αφήσει πίσω της τις γκρίζες στιγμές των Μνημονίων, υπήρξε… λατρεμένη “πρωθιέρεια” του ακραίου Κέντρου. Γι’ αυτό και την προωθούσαν σκανδαλωδώς, για να “μεταγραφεί” στη Νέα Δημοκρατία.
Η γενετική συνείδηση της Κεντροδεξιάς απέτρεψε τα χειρότερα. Δεν αλλάζει ωστόσο τις προθέσεις των… μολυσμένων. Προς μελλοντική χρήση, λοιπόν.
