Του Κυριάκου Βελισσάριου
Από την επίσημη επίσκεψη του Εμμανουέλ Μακρόν στις Ηνωμένες Πολιτείες, και τις συζητήσεις του με τον Τζο Μπάιντεν δεν προέκυψε κάτι ουσιαστικό. Δεν θα μπορούσε άλλωστε.
Ο Γάλλος Πρόεδρος, ως φυσικός ηγέτης μιας Ευρώπης που δεν έχει πλέον την Άνγκελα Μέρκελ, δεν διαθέτει το ειδικό βάρος για να αναμετρηθεί με την Ιστορία.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος πρόλαβε πολύ γρήγορα να διαψεύσει τις μεγάλες προσδοκίες που συνόδευαν την επικράτησή του έναντι του Ντόναλντ Τραμπ, και έγινε ο ίδιος το πρόβλημα που έπρεπε να λύσει.
Στο Οβάλ Γραφείο, κάτω από το πορτρέτα του Τζορτζ Ουάσινγκτον, του Τόμας Τζέφερσον, του Αβραάμ Λίνκολν, του Ρούσβελτ, και τις προτομές του Ρόμπερτ Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η Ιστορία τους παραμέρισε αμφότερους. Και παραδόθηκε στη μελαγχολία της παρακμής.
Μια τέτοια ηγεσία, δεν αξίζει στη Δύση.
