Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η απόφαση να κάνω την πρώτη παρουσίαση του νέου βιβλίου μου στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας, τη Λάρισα, ξάφνιασε μερικούς στην Αθήνα, αλλά ήταν συνειδητή.
Ήθελα, για όση αξία έχει η γνώμη μου, να στείλω ένα μήνυμα: Η περιφέρεια πρέπει να είναι εμπράκτως στο επίκεντρο. Οχι μόνο στα λόγια. Ολα όσα άκουσα και είδα κατά τη διήμερη παραμονή μου στη θεσσαλική πρωτεύουσα αισθάνομαι ότι δικαίωσαν την επιλογή μου. Τη δικαίωσαν γιατί «συνάντησα» αυτό που ήλπιζα να συναντήσω εξαρχής: τη βαθιά, αξιοπρεπή και ανόθευτη Ελλάδα της προκοπής. Ευτυχώς υπάρχει ακόμη! Το κερί δεν σβήνει!
Ο κάμπος ήταν, είναι και θα παραμείνει υγιής και αναλλοίωτος. Γύρισα πίσω στην Αθήνα πλούσιος, γεμάτος από ωραίες εικόνες της ελληνική υπαίθρου. Και ιδιαιτέρως από έναν νομό τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης -άγνωστο γιατί, αν και ο μεγαλύτερος- δεν έκρινε άξιο εκπροσωπήσεως στην κυβέρνησή του από το 2019 έως σήμερα. Ενώ Μαγνησία, Τρίκαλα και Καρδίτσα εκπροσωπούνται.
Η Λάρισα έχει καλό πολιτικό προσωπικό (Μάξιμος Χαρακόπουλος, Χρήστος Κέλλας, Κώστας Αγοραστός), έχει δυναμική επιχειρηματική κοινότητα, που στη συντριπτική πλειονότητά της βασίζεται στις δυνάμεις της και όχι σε κρατικές επιδοτήσεις, έχει δημοσιογράφους πολύ υψηλού επιπέδου (έκανα ωραίες συζητήσεις με τον διευθύνοντα σύμβουλο της ιστορικής «Ελευθερίας» Γιώργο Μιχαλόπουλο, τον πολύ ενημερωμένο δημοσιογράφο του Θεσσαλία TV Γιάννη Κολλάτο, τον δυναμικά ανερχόμενο ιδιοκτήτη του Larissanet Xρήστο Μπεχλιβάνο, τον εξαιρετικό Σωτήρη Πολύζο του TRT), έχει άξιο και αδέκαστο μητροπολίτη, τον Ιερώνυμο (ο οποίος έγραψε το πόρισμα της Εκκλησίας για τους Αγίους Ισιδώρους), έχει δυναμικούς συνδικαλιστές (μου έκαναν εξαιρετική εντύπωση ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου και συνεταιριστές από τα Φάρσαλα), έχει καλούς επιστήμονες και, τέλος, έχει πολλούς και πολλές ωραίους και ωραίες Ελληνες και Ελληνίδες.
Η δε αστική της τάξη είναι επίπλαστη (fake), αλλά πατά πολύ γερά στα πόδια της, ενώ τα μεσαία και τα λαϊκά στρώματα εντυπωσιάζουν για την ωριμότητά τους. Το καταλαβαίνεις από αυτά που σε ρωτούν. Το σημαντικότερο από όλα, όμως, είναι ότι αυτός ο τόπος εξακολουθεί να διαθέτει συνοχή δομημένης κοινωνίας.
Δεν είναι σκορποχώρι έτοιμο να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Θα σταθώ σε δύο πρόσωπα για να εξηγήσω αναλυτικά τι εννοώ – το ένα ανώνυμο και το άλλο επώνυμο. Το ανώνυμο ήταν μια γιαγιά. Τη συναντήσαμε σε ένα ωραίο χωριό 11 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, στην Τερψιθέα, την επονομαζόμενη «Κηφισιά της Λάρισας», στο κέντρο της οποίας στέκει επιβλητική μια ωραία εκκλησία η οποία φαίνεται σχεδόν από την εθνική οδό, ο Αγιος Αθανάσιος. Οπως μας είπε ο πρόεδρός της Βάγιας Κυριτσάκας, οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια βαμβακιού, σιταριού, καλαμποκιού και με την κτηνοτροφία, ενώ το χωριό διαθέτει Πολιτιστικό Σύλλογο και Λαογραφικό Μουσείο, ποδοσφαιρική ομάδα, καθώς και την Αερολέσχη Λάρισας!
Περασμένες 5, η γιαγιά της ιστορίας μας είχε πάει με ένα φαναράκι στην εκκλησία του χωριού για να πάρει Αγιο Φως από την καντήλα για το σπίτι της. Μόλις βγήκε από την Εκκλησία επί της οδού λεωφόρο Παπανδρέου (ναι, το χωριό έχει λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου, με μεγάλο πλάτος μάλιστα) και έμαθε ότι στην απέναντι αυλή ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, εξέφρασε την επιθυμία να του μιλήσει. Αλλά ντρεπόταν, όπως είπε. «Μα, γιατί ντρέπεστε;» τη ρωτήσαμε. «Βρε παιδί μου, τα ρούχα που φοράω είναι πολύ απλά, δεν ταιριάζουν με την περίσταση!»
Για δευτερόλεπτα πέρασαν από το μυαλό μου με ταχύτητα φωτός οι ανάρμοστες εικόνες με τον επιχειρηματία και τα σανδάλια στο Προεδρικό, αλλά γρήγορα γύρισα πίσω στην πραγματικότητα. Η κυρία αυτή από την Τερψιθέα είχε αγωγή. Είχε παιδεία. Δεν έχει σημασία αν τελείωσε εξατάξιο δημοτικό ή γυμνάσιο ή τίποτε από όλα αυτά. Της έμαθαν από μικρό παιδί, όμως, τρόπους. Ο καταγόμενος από τη Λάρισα Κώστας Αργυρόπουλος, μέλος της ασφάλειας του προέδρου, ένας καλοκάγαθος γίγαντας, της έκανε στο τέλος νεύμα να πλησιάσει όταν ο πρώην πρωθυπουργός επιβιβαζόταν στο αυτοκίνητό του προκειμένου να αναχωρήσει για την Αθήνα. Πλησίασε με το φαναράκι της, στάθηκε στο παράθυρο, κάτι του είπε, κάτι της είπε, τον χαιρέτησε και έφυγε. Δεν έχει σημασία τι είπαν.
Σημασία είχε το μεγαλείο αυτής της υπερήλικης επαρχιώτισσας. Το άγχος για την εξωτερική εμφάνισή της. Να είναι όπως πρέπει. «Πώς θα εμφανιστώ έτσι!» Να γιατί πιστεύω ότι στην ελληνική περιφέρεια βασιλεύει η ευπρέπεια. Το ίδιο συνέβη και το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, σε μια άλλη περιοχή της Λάρισας, στο κτήμα του προέδρου της Λαρισαϊκής Λέσχης, πτεράρχου Γρηγόρη Πρεζεράκου. Ο οποίος μέχρι το 2020 ήταν επικεφαλής του Στρατιωτικού Γραφείου της Προεδρίας της Δημοκρατίας και με είχε βοηθήσει να κάνω ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στους εύζωνές μας, στην Προεδρική Φρουρά μας. Τρία πράγματα μου έκαναν εντύπωση στον άνθρωπο αυτόν.
Πρώτον, η ταπεινότητά του. Κάναμε πρώτη φορά παρέα ιδιωτικώς. Αν δεν τον ήξερες (Μανιάτης που μεγάλωσε στη Λάρισα) και τον γνώριζες με τα γαλόνια, δεν θα σου περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι ο άνθρωπος αυτός ζει απλά και ωραία τα Σαββατοκύριακα στη μέση του πουθενά, σε ένα κτήμα με αμπελώνες που έφτιαξε με τα χεράκια του.
Το δεύτερο είναι το φρόνημα και η ελληνοπρέπειά του. Σε μια γωνιά του κτήματός του εκθέτει ένα εκτινασσόμενο κάθισμα μαχητικού αεροσκάφους Φάντομ, στο οποίο ήταν πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας για πολλά χρόνια. «Μη φοβάστε, καθίστε, έχουμε απενεργοποιήσει τον μοχλό» μας καθησύχασε γελώντας. Ηταν απρόσμενο να συναντάς ένα κάθισμα πιλότου στη μέση του Κάμπου και να αποκτάς αίσθηση κάτω από ποιες συνθήκες στριμωγμένοι δίνουν κάθε μέρα οι αετοί μας τη μάχη από τα κόκπιτ τους: Κάθονται πάνω σε μια ελάχιστη επιφάνεια για να προστατεύουν μια μείζονα επικράτεια. Και το τρίτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η οικογένειά του. Η σύζυγός του και τα παιδιά του εξέπεμπαν όλοι φως. Αυτή δεν ήταν πάντοτε η βάση της κοινωνίας μας;
Ο περιφερειάρχης Λάρισας Κώστας Αγοραστός, κάνοντας χαιρετισμό στην παρουσίαση του βιβλίου, είπε αναφερόμενος σε μένα ότι «ακούει περισσότερο από όσο μιλάει και σκέφτεται περισσότερο από όσο γράφει». Είναι ακριβές. Στη Λάρισα, ασχέτως του πώς ήρθαν τα πράγματα, πήγα κυρίως για να ακούσω και για να σκεφτώ. Να παρατηρήσω. Ο θόρυβος προέκυψε. Χαίρομαι που η Ελλάδα την οποία έχω στο μυαλό μου δεν είναι μια φαντασίωση προς παρηγορία, αλλά μετρήσιμο μέγεθος. Ζουν οι ελληνικές αξίες, ευτυχώς.
ΥΓ. 1: Στα δύο γεύματα που παρατέθηκαν προς τιμήν του πρώην πρωθυπουργού καταλάβαμε γιατί η Ν.Δ. είναι μεγάλη παράταξη. Ο πρώην πρωθυπουργός μιλούσε μέχρι αργά τα μεσάνυχτα με απλά κομματικά στελέχη γύρω από ένα τραπέζι, σαν μην υπήρξε ποτέ ο αρχηγός τους, αλλά πάντα φίλος τους.
ΥΓ. 2: Στη Λάρισα γνώρισα τον δήμαρχο της καρδιάς μας Κώστα Τζανακούλη, ο οποίος αφυπηρέτησε έπειτα από μακρά, επιτυχημένη θητεία, και τον φιλελεύθερο κεντροδεξιό υποψήφιο δήμαρχο Θανάση Μαμάκο, ο οποίος μου έκανε εξαιρετική εντύπωση και θα διεκδικήσει με αξιώσεις τον δημαρχιακό θώκο στις προσεχείς εκλογές. Θα ήταν όμως παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω και τον κεντροαριστερό νυν δήμαρχο της πόλης Απόστολο Καλογιάννη, ο οποίος με τίμησε με την παρουσία του.
