Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Καμιά φορά αναρωτιέμαι μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανευθυνότητα των πολιτικών για να σώσουν το τομάρι τους.
Η απάντηση είναι ότι δεν υπολογίζουν τίποτα, ούτε τον Θεό τον ίδιο. Και φυσικά δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το συμφέρον της χώρας, όταν απειλείται η πολιτική τους επιβίωση. Έτσι, λοιπόν, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών, η κυβέρνηση εμφάνισε από το πουθενά ένα νομοσχέδιο για την «αναμόρφωση» -τάχα μου- του πλαισίου λειτουργίας της ΕΥΠ, ώστε να μην μπορεί από δω και στο εξής να κάνει… κακά πράγματα εις βάρος ανυποψίαστων πολιτών.
Το πρώτο εντυπωσιακό είναι ότι για τη σύνταξη του νομοσχεδίου δεν ζητήθηκε η άποψη, συμβουλευτικά έστω, της καθ’ ύλην αρμόδιας θεσμικής Αρχής, της περιβόητης ΑΔΑΕ (Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών). Ο πρόεδρός της, ένας ανώτατος δικαστικός κοινής αποδοχής που διαμαρτυρήθηκε έντονα για αυτόν τον ιδιότυπο αποκλεισμό, θεωρείται από το περιβάλλον του κ. Μητσοτάκη… «ζαίος». Η εκ των προτέρων ενημέρωσή του θα δυσκόλευε το έργο της συγκάλυψης, που ασφαλώς εξυπηρετεί η επινόηση ενός νομοσχεδίου-εκτρώματος προς θεραπεία -υποτίθεται- της… επιδημίας των παρακολουθήσεων.
Το δεύτερο εντυπωσιακό του νομοσχεδίου είναι ότι ως… δικλίδα ασφαλείας μιας εύρυθμης (και καλά…) λειτουργίας της υπηρεσίας ορίζει πως επικεφαλής της μπορεί να είναι μόνο διπλωμάτης ή συνταξιούχος στρατιωτικός. Θυμίζω εν πρώτοις ότι διπλωμάτης είναι και ο σημερινός διοικητής της ΕΥΠ, που αράδιασε ξεδιάντροπα όλων των ειδών τις προσχηματικές δικαιολογίες στη Βουλή, οχυρώθηκε πίσω από το «απόρρητο», αλλά ομολόγησε παράλληλα ότι «a priori ουδείς εξαιρείται από τις παρακολουθήσεις».
Ο ευσυνείδητος αυτός κύριος, που επιβλήθηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία, αρνήθηκε να συνεργαστεί με την ΑΔΑΕ για την παράδοση του «φακέλου Ανδρουλάκη» και στο τέλος άρχισε να λέει κάτι μασημένα για το αν έχει σβηστεί το ηλεκτρονικό αρχείο της συγκεκριμένης υπόθεσης (γεγονός που επιβεβαιώνεται, καθώς η εξαφάνιση κάθε ίχνους αποτέλεσε τη βασική προτεραιότητα του προηγούμενου διοικητή, λίγο πριν από την αναγκαστική παραίτησή του).
Ο κ. Δεμίρης λοιπόν, που δέχτηκε να παίξει αυτόν τον επαίσχυντο ρόλο, καλύπτοντας με το πρόσχημα του απορρήτου τη μαφιόζικης εμπνεύσεως παρακολούθηση Ανδρουλάκη, είναι διπλωμάτης. Και αν βεβαίως τεκμηριωθεί η συμμετοχή του στη συγκάλυψη, θα πάει σούμπιτος στον εισαγγελέα μαζί με την υπόλοιπη παρέα.
Η ιδιότητα του διπλωμάτη, επομένως, όταν μεταβάλλεται σε σχέση υπαλληλικής εξάρτησης ή, σε απλά λόγια, «ορντινάντσας» του εκάστοτε πρωθυπουργού, δεν προσφέρει καμία απολύτως εγγύηση ούτε για περισσότερη διαφάνεια ούτε για καλύτερη εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος.
Οι διπλωμάτες επίσης δεν έχουν καμία τριβή με τις επιχειρησιακές δραστηριότητες της υπηρεσίας και είναι γνωστό ότι απεχθάνονται τις δυναμικές λύσεις που μπορεί να κληθούν να επιλέξουν σε μια έκτακτη κατάσταση. Υπό μία έννοια, καταδικάζουν την ΕΥΠ σε επιχειρησιακή αδράνεια. Και, από την άλλη, οι στρατιωτικοί, που γνωρίζουν καλύτερα τις επιχειρησιακές πτυχές, δεν είναι βέβαιο ότι διαθέτουν το υπόβαθρο για να εκτιμήσουν τις διπλωματικές επιπτώσεις μιας δράσης που μπορεί να αποκαλυφθεί και να οδηγήσει σε αποτυχία. Επομένως, δεν υπάρχει «μαύρο – άσπρο» και είναι εντελώς γελοίο, τριτοκοσμικό και βαθιά αντιδημοκρατικό να προσδιορίζεται διά νόμου η επαγγελματική ιδιότητα του επικεφαλής της μυστικής υπηρεσίας.
Διότι το επάγγελμα από μόνο του -ξαναλέω- δεν εγγυάται ούτε την επάρκεια ούτε ασφαλώς την ηθική ακεραιότητα του επικεφαλής. Αφήστε που, αν άφηναν την υπηρεσία να δημιουργήσει στελέχη ακομμάτιστα και «ανταγωνιστικά» από πλευράς κατάρτισης στο διεθνές περιβάλλον, είναι βέβαιο ότι καταλληλότερος για διοικητής θα ήταν κάποιος από τα σπλάχνα της ΕΥΠ. Και όχι συνταξιούχος!
Πάμε, όμως, παρακάτω. Ενα άλλο απίθανο «μαργαριτάρι» του νομοσχεδίου είναι η πρόβλεψη ότι από δω και στο εξής (συν)υπεύθυνος για την έγκριση παρακολούθησης πολιτικών προσώπων θα είναι ο πρόεδρος της Βουλής. Αυτό -υποτίθεται- εγγυάται τη ματαίωση κάθε μικροκομματικής παρεκτροπής. Μάλιστα. Μόνο που, αν ο πρόεδρος είναι επίσης χαμερπής υπάλληλος του εκάστοτε πρωθυπουργού, όπως ο σημερινός, ζήτω που καήκαμε! Εξαιρετική εγγύηση αμεροληψίας και ευθυκρισίας…
Ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής, λοιπόν, όχι μόνο δεν βοήθησε να χυθεί φως στο σκάνδαλο, αλλά έχει την κύρια ευθύνη για τη συγκάλυψη της υπόθεσης σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Αυτός πήρε την πρωτοβουλία να απαγορεύσει τις ανοιχτές ακροάσεις και μπλόκαρε μέσω της κυβερνητικής πλειοψηφίας την κλήση κομβικών μαρτύρων που ζητούσε επιμόνως η αντιπολίτευση. Εχει λοιπόν κανείς την εντύπωση ότι στο μέλλον κάθε τσανακογλείφτης, τύπου Τασούλα, θα μπορούσε να ορθώσει το ανάστημά του και να καταγγείλει μια υπόθεση κυβερνητικών παρακολουθήσεων;
Κερασάκι στην τούρτα του μεγαλοφυούς νομοσχεδίου είναι ασφαλώς η πρόβλεψη του δικαιώματος ενημέρωσης των πολιτών για την παρακολούθηση των τηλεφώνων τους έπειτα από… τρία χρόνια. Ο ενδιαφερόμενος θα μπορεί να προσφύγει στην Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου Τηλεπικοινωνιών, αλλά προσέξτε: την απόφαση για την ενημέρωση ή όχι δεν θα την παίρνει μόνη της, όπως θα ήταν λογικό, η Ανεξάρτητη Αρχή. Πρέπει να ρωτήσει πρώτα τον διοικητή της ΕΥΠ και τον αρμόδιο εισαγγελέα. Την ίδια ώρα, όμως, το περιεχόμενο της παρακολούθησης θα έχει καταστραφεί, αφού τα ηχητικά αρχεία, όπως προβλέπει ο νέος νόμος, θα σβήνονται έξι μήνες από την άρση της παρακολούθησης.
Στις υπόλοιπες φαιδρότητες του νομοσχεδίου δεν θα αναφερθώ, με την εξαίρεση της πρόνοιας ότι το ελληνικό κράτος θα μπορεί να προμηθεύεται κατασκοπευτικά λογισμικά κατόπιν Προεδρικού Διατάγματος των συναρμόδιων υπουργών και έγκρισης του… Συμβουλίου Επικρατείας! Δηλαδή, θα θέλουμε να παρακολουθήσουμε τον Τούρκο και θα βγάζουμε από πριν ντελάλη για το λογισμικό που θα αγοράσουμε! Κι ύστερα θα περιμένουμε το πράσινο φως κανένα εξάμηνο από το ανώτατο δικαστήριο. Λες και πρόκειται για κάποιο δημόσιο διαγωνισμό ή για τουριστική επένδυση.
Οι άνθρωποι το έχουν χάσει, δεν υπάρχει αμφιβολία! Αλλά με αυτά τα νομοσχέδια, εκτός του ότι διαιωνίζουν την αδιαφάνεια και την κομματοκρατία, ευτελίζουν και την πιο ευαίσθητη υπηρεσία της χώρας, δυσκολεύοντας το έργο της απέναντι στον εχθρό. Που δεν είναι ασφαλώς η γυναίκα του Πατούλη…
