Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία” το Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2022
Το ηχόχρωμα της συλλογικής κοινωνίας, όπως αποτυπώνεται σε κύματα υπόγεια και σιωπηλά. Που δεν προειδοποιούν για την ύπαρξη, τη διαδρομή, τη σφοδρότητα και την κατάληξή τους, παρά μονάχα όταν είναι πλέον… πολύ αργά για να τα διαχειριστεί κάποιος αποτελεσματικά.
Μια κοινωνία σε διαρκή αμφισβήτηση των αυτονόητων με τα οποία «ενηλικιώθηκε», ένα πολιτικό σύστημα που δυσκολεύεται να αντιληφθεί τα καινούρια δεδομένα, να εναρμονίσει το αφήγημά του, να εκφράσει και να εμπνεύσει.
Στη σκιά της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σε μια δεύτερη και περισσότερο λεπτομερή ανάγνωση του αποτελέσματος των Ενδιάμεσων Εκλογών των ΗΠΑ, η κοινή λογική… χλιμιντρίζει.
Πολιτικοί που έχασαν προ πολλού την αδιαμεσολάβητη επαφή με τους πολίτες, εκείνους που θα έπρεπε να είναι η μόνη δύναμή τους, όπως είχε πει ο Κώστας Καραμανλής το βράδυ της παραίτησής του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, το βράδυ που, στις εκλογές του 2009, οι Έλληνες πίστεψαν ότι… λεφτά υπήρχαν, με τα γνωστά εθνοκτόνα αποτελέσματα.
Πολιτικοί που αδυνατούν να κοιτάξουν πιο μακριά από τις επόμενες εκλογές, υποτιμούν το κόστος που θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές για τις δικές τους, σημερινές υστερήσεις. Η συσσώρευση άρνησης ευθύνης για τα μικρά αλλά και τα μεγάλα, που απαξιώνει τον δημόσιο βίο, επιδεινώνει την κρίση αξιών και ενισχύει τα άκρα και τις ακρότητες, όπως πάλι ο Κώστας Καραμανλής μας είχε προειδοποιήσει.
Πολιτικοί… περαστικοί από κόμματα, παρατάξεις, ιδεολογίες. Μετατρέποντας σε εθνική κρίση ταυτότητας, την αγωνία για την επιβίωση του δικού του μέλλοντος. Απαξιώνοντας την πολιτική, και μετατρέποντάς της σε… επαγγελματική ενασχόληση συγκυριακών συμφερόντων.
Η κοινωνία φυσικά κινείται. Τα υπόγεια κύματα ήδη ενισχύονται. Το σημείο τομής με την ανάκληση της παρακμής και την αποτροπή της φθοράς, αναζητείται…
