Του Μάνου Οικονομίδη
Μια αγκαλιά είναι η ζωή μας όλη. Η απόφαση να ανοίξουμε τα χέρια, και να κρύψουμε μέσα τους κάποιον. Η απόφαση να ανοίξουμε τα χέρια και να αφεθούμε σε κάποιον. Η απόφαση να κλείσουμε τα μάτια, και να απολαύσουμε τη στιγμή, να ξεχάσουμε τα προβλήματα, να νιώσουμε, να εμπιστευτούμε, να αγαπήσουμε. Να αφήσουμε στα μάτια της καρδιάς καθαρό ορίζοντα για να ταξιδέψουν στο μέλλον όνειρα που, πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε ότι σεργιανίζουν μέσα μας.
Η θεραπευτική ιδιότητα της αγκαλιάς. Να διορθώνει όσα χάλασαν. Να σταματάει τον χρόνο και να προσφέρει καινούριες αφετηρίες. Νέες ευκαιρίες. Να διώχνει τα πιο επίμονα σύννεφα. Εκείνα που κυκλώνουν την καρδιά.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Και γνωρίζουμε καλά και οι δυο μας, ότι ο χρόνος σταμάτησε εκείνο το πρωινό, που τόσο απροειδοποίητα η ζωή επέλεξε να σταματήσει να είναι γενναιόδωρη. Από τότε, τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν είναι… γενικώς.
Ο χρόνος. μετράει διαφορετικά. Η συνήθεια υπερισχύει της επιλογής. Το προνόμιο να σε φωνάζω “μαμά”, δεν θα έμπαινε σε κάδρα ολοκλήρωσης, όσες ζωές και αν είχαμε στη διάθεσή μας. Δεν είχαμε πολλές. Και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι.
Πόσες αγκαλιές στερηθήκαμε από εκείνη την ημέρα. Πόσα “ευχαριστώ” μένουν αναπάντητα. Πόσα σύννεφα αρνούνται να κρύβουν λιγότερο το φως. Πόσα χαμόγελα διστάζουν να παραμερίσουν το σκοτάδι.
Πόση σιωπή…
