Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Δεν έρχεται τυχαία ο Σολτς στην Αθήνα παραμονή της εθνικής επετείου που συμβολίζει το μεγάλο «ΟΧΙ» στην επιβουλή του Αξονα. Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει πριν από μερικά χρόνια η Μέρκελ.
Και επειδή, όσο ξεπουλημένοι και να είναι οι πολιτικοί μας, αποκλείεται να μην αντιλαμβάνονται τον «βλάσφημο συμβολισμό» μιας τέτοιας επίσκεψης, η πρωτοβουλία ανήκει σίγουρα στη γερμανική πλευρά: «Τότε ευκαιρούμε, τότε ερχόμαστε…»
Έχουν κάθε λόγο οι Γερμανοί να υποδύονται ότι η εθνική γιορτή τού «ΟΧΙ» δεν συνιστά μια ημερομηνία-ορόσημο στις ελληνογερμανικές σχέσεις. «Έχουν σβηστεί» λένε «αυτά». Περασμένα, ξεχασμένα…
Στο πονηρό τους μυαλό, η προσβολή μέσα στο ίδιο μας το σπίτι είναι μία ακόμη επίδειξη ισχύος εις βάρος του υπερχρεωμένου δουλοπάροικου. «Αφού δεν διαμαρτύρονται οι Ελληνες που τους ξεφτιλίζουμε τα ιερά και τα όσια, δεν θα τολμήσουν να μιλήσουν και για τα δικά μας χρωστούμενα» σκέπτονται. Τις πολεμικές επανορθώσεις. Περασμένα, ξεχασμένα κι αυτά.
Τώρα τους νοιάζει να πουλήσουν, σε εμάς τους υπερχρεωμένους, κανένα σιδερικό από τα ίδια που σπρώχνουν αβασάνιστα στην Τουρκία του Ερντογάν.
Δεν έχουν και πολύ άδικο οι σύγχρονοι δυνάστες μας. Τα θέλουμε και τα παθαίνουμε ως έθνος, με τους πολιτικούς που εκλέγουμε για να μας εκπροσωπούν. Αυτοί θάβουν συνειδητά τις διεκδικήσεις μας. Οι κατοχικές οφειλές της Γερμανίας δεν παίζουν πουθενά στην ατζέντα των συνομιλιών, παρότι μάλιστα ένα μεγάλο τμήμα τους αποτελεί συμβατική και όχι επανορθωτική υποχρέωση της άλλης πλευράς. Αθέτηση δανείου, δηλαδή, από αυτά που μας έλεγε ο Σόιμπλε ότι επιβάλλεται να τηρούνται…
Προσωπικά δεν θα κουραστώ να γράφω ότι, μετά την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής, τον Απρίλιο του 2019, για τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων, όποιος Ελληνας πολιτικός αποφεύγει να τις βάλει ευθέως στο τραπέζι σε όλες τις επίσημες επαφές με Γερμανούς είναι απλά επίορκος. Τελεία και παύλα.
Προ ημερών το θύμισε και ένας παλαίμαχος διπλωμάτης, από αυτούς τους σπάνιους που είχαν το θάρρος να λένε τη γνώμη τους στους πολιτικούς και το πλήρωσαν ακριβά. Γιος του αείμνηστου Θεμιστοκλή Λ. Χρυσανθόπουλου, ο Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος, που υπηρέτησε με την ίδια συνέπεια το διπλωματικό σώμα, σε μια ανάρτησή του στο facebook χαρακτηρίζει την ελληνική στάση ηλίθια.
Αφού απαριθμεί τις ελληνικές θυσίες και τις γερμανικές οφειλές του πολέμου, λέει ότι, αντί να μας πληρώνει το Βερολίνο, το πληρώνουμε εμείς στο πλαίσιο των μνημονιακών μας υποχρεώσεων. «Ας απαιτήσουμε όλοι οι Ελληνες να δεχθεί η Γερμανία να ανοίξει συζήτηση για τα χρέη αυτά, πράγμα που αρνείται, και να φθάσουμε σε έναν διακανονισμό που να επιτρέψει στις ψυχές των σφαγιασθέντων να ησυχάσουν» σημειώνει ο πρέσβης. Και πολύ σωστά.
Φοβάμαι μόνο ότι ο χαρακτηρισμός «ηλίθιοι» είναι επιεικής. Κάτι πολύ χειρότερο συμβαίνει με τους πολιτικούς μας, ειδικά απέναντι στη Γερμανία. Γιατί, αντί να ζητούν τις αποζημιώσεις, ετοιμάζονται να αγοράσουν σύγχρονα γερμανικά όπλα. Είναι έτοιμοι να προσφέρουν το υστέρημα του Ελληνα φορολογουμένου, παρότι οι Γερμανοί έχουν αποδείξει ότι στα αμυντικά συμβόλαια (α) δεν τηρούν ούτε τις συμβατικές τους υποχρεώσεις και μετά τρέχουν εμάς στα δικαστήρια απαιτώντας «αποκατάσταση» και (β) δεν σέβονται ούτε στο ελάχιστο τις εθνικές μας ευαισθησίες και πωλούν ακριβώς τα ίδια οπλικά συστήματα στους Τούρκους.
Βρίσκουν όμως, ξαναλέω, και τα κάνουν. Υπουργός Αμυνας που εισηγείται να πάρουμε όπλα από το Βερολίνο, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ρήτρα εξαίρεσης της Τουρκίας και με ανοιχτές τις αξιώσεις των Γερμανών προμηθευτών στα δικαστήρια, είναι επίσης επίορκος. Και ηλίθιος.
Μεταξύ μας, δεν τρέφω ελπίδες ότι ο Μητσοτάκης θα εγείρει ζήτημα αποζημιώσεων κατά τη σημερινή συνάντησή του με τον Σολτς. Αν το κάνει, θα είναι υπό τύπον αγγαρείας. Κάπως όπως το ψέλλισε ο Δένδιας στην ομόλογό του, μεταξύ τυρού και αχλαδίου. («Ξέρετε, υπάρχει κι αυτό, αλλά μη σας στεναχωρεί, δεν χάθηκε ο κόσμος…») Μπορεί λοιπόν και ο πρωθυπουργός να επιχειρήσει μια τυπική αναφορά, κάτω από την πίεση των ελάχιστων φωνών που επιμένουν να μνημονεύουν το εθνικό χρέος.
Αν και, όπως έγραψε ένα «έγκυρο» φιλοκυβερνητικό μέσο, από αυτά που επιδίδονται εμπνευσμένα στο… ξεσκόνισμα του ζεύγους Κυριάκου – Μαρέβας, ίσως να μην είναι… «η κατάλληλη περίσταση» για να τεθεί το θέμα. Γιατί «γερμανικές πηγές εκτιμούν ότι, ακόμη και αν η νυν πολωνική κυβέρνηση μπορεί να επιδιώκει μια σύμπλευση με την Ελλάδα στο πεδίο της νομικής διεκδίκησης των αποζημιώσεων, η Ελλάδα φαίνεται να έχει άλλες, πιο επείγουσες προτεραιότητες».
Μάλιστα. Φτάσαμε στο σημείο ένα ελληνικό μέσο ενημέρωσης να προεξοφλεί (και να δικαιολογεί) την αφωνία, επικαλούμενο γερμανικές πηγές που εξηγούν ποιο είναι το συμφέρον μας.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο «αιρετικός» πρέσβης Χρυσανθόπουλος, όταν ρωτήθηκε αν η Ελλάδα έχει το ανάστημα για να απαιτήσει εκβιαστικά από τη Γερμανία τις κατοχικές οφειλές, απάντησε αφοπλιστικά:
«Δεν είναι θέμα αναστήματος. Το ανάστημα, άλλωστε, το δημιουργείς εσύ. Ή το πιστεύεις γιατί είναι δίκαιο ή δεν το πιστεύεις. Άλλο τώρα αν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί μας φοβούνται ή εξαρτώνται από τη Γερμανία».
«Εξαρτώνται από τη Γερμανία»… Βαριά κουβέντα αυτή η τελευταία από τα χείλη ενός έμπειρου διπλωμάτη. Μάλλον κάτι θα ξέρει περισσότερο από εμάς…
